Aleksy Antkiewicz (ur. 12 listopada 1923 w Katlewie, zm. 3 kwietnia 2005 w Gdańsku) był polskim bokserem, który zdobył tytuł pierwszego powojennego medalisty olimpijskiego i zyskał przydomek „Bombardier z Wybrzeża”.
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Był synem Bronisława oraz Leokadii z domu Zabłona. W rodzinnej wsi spędził tylko trzy lata, ponieważ w 1926 roku rodzina osiedliła się w Gdyni. Swoje pierwsze kroki w boksie stawiał w 1938 roku w lokalnym klubie Błękitni. Po rozwiązaniu pierwszego klubu, tuż przed wybuchem wojny, zmienił przynależność na Flotę Gdynia. W trakcie niemieckiej okupacji pracował na kolei jako przymusowy robotnik. Po wojnie znalazł się w obozie pracy w Burghausen, w Bawarii, gdzie został wyzwolony przez VIII Armię USA. To tam stoczył swoje pierwsze walki z czarnoskórymi Amerykanami. Powrócił do Polski przez Czechosłowację. Jego rodzina, w tym trzej młodsi bracia: Ryszard, Henryk i Mieczysław, przetrwała wojnę. Po powrocie do Trójmiasta znów zajął się boksem, zmieniając kluby: Grom Gdynia (1945), Kotwica Gdynia (1946), a następnie MKS Gdynia (1946–1948), który po przeniesieniu do Gdańska przekształcił się w Gwardię Gdańsk (1949–1955). W barwach tego klubu walczył aż do zakończenia kariery 6 lutego 1955 roku.
Od 2 sierpnia 1948 roku był członkiem Milicji Obywatelskiej w Gdańsku. Nie brał udziału w typowej służbie, lecz zajmował się treningami oraz przygotowaniami do zawodów sportowych. Swoją służbę w MO zakończył 1 maja 1959 roku w stopniu porucznika.
Spoczywa na Cmentarzu Salvator Nowy w Gdańsku (kwatera 4-3-1).
Sukcesy sportowe
Był jedynym Polakiem, który zdobył medal podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 1948 roku, zajmując trzecie miejsce w wadze piórkowej (w półfinale pokonał go przyszły mistrz Ernesto Formenti z Włoch). Jeszcze większy sukces odniósł cztery lata później, zdobywając srebrny medal na olimpiadzie w Helsinkach w 1952 roku w wadze lekkiej (przegrał z innym Włochem, Aureliano Bolognesim).
Czterokrotnie uczestniczył w Mistrzostwach Europy. W Dublinie w 1947 oraz w Oslo w 1949 roku dotarł do ćwierćfinału w wadze piórkowej. W Mediolanie w 1951 roku odpadł w eliminacjach w wadze lekkiej, a na pamiętnych dla Polski mistrzostwach w Warszawie w 1953 roku zdobył brązowy medal (w kategorii lekkiej).
Był pięciokrotnym mistrzem Polski: w wadze piórkowej w latach 1947, 1948, 1949 i 1950 oraz w wadze lekkiej w 1951 roku, a także wicemistrzem w wadze lekkiej w 1954 roku.
Reprezentował Polskę 13 razy, odnosząc 6 zwycięstw i 7 porażek. W całej swojej karierze stoczył 250 walk, z czego 215 wygrał, 8 zremisował, a 27 przegrał.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener w swoim macierzystym klubie Wybrzeżu Gdańsk. Do jego wychowanków należeli m.in. olimpijczycy Henryk Dampc, Hubert Skrzypczak i Kazimierz Adach. W latach 1974–1989 prowadził drużynę bokserską Czarnych Słupsk.
Życie prywatne
Był dwukrotnie żonaty: z pierwszą małżonką Lidą (1929–1976) oraz z drugą żoną Zofią. Miał trzy córki: Bożenę, Elżbietę i Katarzynę. Przez wiele lat mieszkał w Słupsku, a następnie u córki w Gdańsku.
Nagrody, odznaczenia i tytuły
W 1948 roku otrzymał tytuł najlepszego sportowca Polski w Plebiscycie Przeglądu Sportowego, a w 1989 roku Nagrodę im. Aleksandra Rekszy. W 1999 roku nadano mu tytuł honorowego obywatela Słupska.
Otrzymał również m.in. Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski (2003) Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi (1953), odznakę Zasłużony Mistrz Sportu oraz medal Europejskiej Federacji Boksu Amatorskiego.
Upamiętnienie
Rondo w Słupsku, znajdujące się na skrzyżowaniu ulic Kaszubskiej, Madalińskiego i Kościuszki, od 2005 roku nosi imię Aleksego Antkiewicza.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wyniki olimpijskie zawodnika na portalu olympedia.org (ang.)
Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl
