Aleksiej Aleksiejewicz Zubakin, ros. Алексей Алексеевич Зубакин (urodzony 15 lutego?/27 lutego 1900 w Moskwie, zmarł ?) – był radzieckim wojskowym (w stopniu pułkownika), a także wykładowcą w niemieckich szkołach wywiadowczych. Służył jako oficer w Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej, a później dowodził 1650 Pułkiem Artylerii w 2 Dywizji Piechoty Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji podczas II wojny światowej. Po wojnie zaangażował się w działalność kombatancką wśród emigrantów.
Życiorys
W 1918 roku Zubakin ukończył szkołę realną, a w grudniu tego samego roku został powołany do armii bolszewickiej. Uczestniczył w wojnie domowej w Rosji, walcząc przeciwko wojskom ukraińskim pod dowództwem atamana Symona Petlury, a potem z Białymi. Służył w kompanii sztabowej 4 Armii, a od marca 1919 roku w 8 kompanii 229 Pułku Strzeleckiego. W kwietniu 1920 roku został odkomenderowany do szkoleniowego batalionu łączności. Po ukończeniu sewastopolskich kursów artyleryjskich kadry dowódczej Armii Czerwonej w kwietniu 1922 roku, objął dowództwo plutonu szkoleniowego. Od lutego 1923 roku był zastępcą dowódcy baterii 1 dywizjonu haubic 3 Dywizji Strzeleckiej. W maju 1924 roku został dowódcą łączności dywizjonu, a w wrześniu 1925 roku ukończył kolejny kurs artyleryjski, po czym został zastępcą dowódcy baterii szkoleniowej. Od października 1925 roku dowodził baterią 48 dywizjonu artylerii, a w styczniu 1926 roku objął stanowisko komisarza politycznego (politruka) baterii. W lipcu tego samego roku powrócił na stanowisko dowódcy, a od października był zastępcą szefa sztabu pułku artylerii 3 Dywizji Strzeleckiej. W listopadzie 1927 roku został zastępcą dowódcy dywizjonu 30 Pułku Artylerii 30 Dywizji Strzeleckiej, a od stycznia 1928 roku pełnił tymczasowo funkcję dowódcy dywizjonu. W październiku 1930 roku objął dowództwo artylerii w sumskiej szkole artylerii. Ukończywszy kurs artyleryjski w lutym 1932 roku, objął dowództwo pododdziału szkoleniowego. Do 1938 roku studiował na uniwersytecie w Odessie, gdzie ukończył kolejny kurs artyleryjski. W 1936 roku awansował do stopnia majora, a w październiku 1938 roku został wykładowcą w odeskiej szkole artyleryjskiej. Od połowy października 1940 roku, w stopniu podpułkownika, był zastępcą dowódcy dywizjonu artylerii. W maju 1941 roku dowodził 685 Korpuśnym Pułkiem Artylerii, a następnie awansował na pułkownika. Pod koniec grudnia tego roku wpadł w ręce niemieckie, przebywając w różnych obozach jenieckich. W 1943 roku nawiązał współpracę z Niemcami, stając się wykładowcą w oficerskich szkołach wojsk wschodnich w Mariampolu oraz w okupowanej Francji. Później objął stanowisko komendanta domu wczasowego dla weteranów Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA) w północnych Włoszech, a następnie zastępcy komendanta obozu dla inwalidów ROA w Niemczech. Od stycznia 1945 roku, w stopniu pułkownika, dowodził 1650 Pułkiem Artylerii 2 Dywizji Piechoty Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji. 9 maja tego roku, wraz z dywizją, poddał się Amerykanom i trafił do różnych obozów jenieckich. Udało mu się uniknąć repatriacji do ZSRR. W maju 1946 roku został zwolniony z obozu dla przesiedleńców. Początkowo osiedlił się w zachodnich Niemczech, a następnie wyjechał do USA, gdzie aktywnie uczestniczył w „własowskich” organizacjach kombatanckich. Napisał również wspomnienia dotyczące czasów wojny.
Bibliografia
Kirył M. Aleksandrow, Офицерский корпус армии генерала – лейтенанта А. А. Власова, 1944 – 1945, 2001
