Aleksiej Prochorowicz Wołoszyn (ros. Алексей Прохорович Волошин; urodził się 13 lutego 1920 roku w guberni tambowskiej, zmarł 24 czerwca 2020 roku w Moskwie) był radzieckim wojskowym, pułkownikiem oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1943).
Życiorys
W 1921 roku osiedlił się we wsi Siniawka, która znajduje się w gminie stepańskiej w powiecie kaniowskim (aktualnie w rejonie kaniowskim w obwodzie czerkaskim). Ukończył 10 klas szkoły w Stepańcach do 1938 roku, a następnie podjął pracę w fabryce w Odessie. Równocześnie, do czerwca 1941 roku, studiował w Odeskim Instytucie Inżynierów Przemysłu Młynarskiego. Od lipca 1941 roku wstąpił do armii, a w lutym 1942 roku ukończył przyspieszony kurs w odeskiej szkole artylerii, która została ewakuowana do Suchoj Łog na Uralu. Jako dowódca plutonu 54 pułku artylerii haubic został przydzielony do Frontu Południowo-Zachodniego, gdzie brał udział w walkach przeciwko Niemcom. 13 marca 1942 roku doznał ran podczas nalotu i został ewakuowany do szpitala w Stalingradzie. Po powrocie do zdrowia objął stanowisko adiutanta dowódcy 1104 pułku artylerii formowanego w Stalingradzkim Okręgu Wojskowym. Od lipca 1942 roku dowodził plutonem w 1104 pułku artylerii Frontu Stalingradzkiego, a od sierpnia do września 1942 roku dowodził baterią artylerii 10 Dywizji Piechoty Wojsk Wewnętrznych NKWD na Froncie Południowo-Wschodnim. 13 września 1942 roku został ciężko ranny i do stycznia 1943 roku leczył się w szpitalach w Saratowie i Tomsku.
Od lutego 1943 do stycznia 1944 roku pełnił funkcję dowódcy baterii oraz naczelnika artylerii 271 pułku piechoty na Froncie Centralnym (od lutego do października 1943), Woroneskim (październik 1943) oraz 1 Ukraińskim (od października 1943 do stycznia 1944). Brał udział w wielu ważnych bitwach, w tym pod Kurskiem, operacji orłowskiej, czernihowsko-prypeckiej, kijowskiej i żytomiersko-berdyczowskiej. Jako dowódca baterii 271 pułku piechoty 181 Dywizji Piechoty 28 Korpusu Piechoty 13 Armii Frontu Centralnego, w randze starszego porucznika, wyróżnił się szczególnie podczas forsowania Dniepru 26 września 1943 roku w pobliżu wsi Komarin w obwodzie homelskim, kiedy to zniszczył dwa czołgi przeciwnika. Od stycznia do czerwca 1944 roku był naczelnikiem artylerii 292 pułku piechoty 1 Frontu Ukraińskiego, biorąc udział w operacji rówieńsko-łuckiej oraz proskurowsko-czerniowieckiej. 24 czerwca 1945 roku uczestniczył w Paradzie Zwycięstwa w Moskwie.
W 1949 roku ukończył Akademię Artylerii im. Dzierżyńskiego, a następnie dowodził dywizjonem artylerii 3 gwardyjskiego pułku w Naro-Fominsku (obwód moskiewski). W 1950 roku ukończył wyższe akademickie kursy oficerów wywiadu Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR i do 1955 roku pełnił funkcję oficera oraz starszego oficera w Głównym Zarządzie Wywiadowczym Sztabu Generalnego ZSRR, osiągając stopień pułkownika w 1953 roku. Od stycznia 1956 do maja 1957 roku był komenderowany służbowo za granicą, a po powrocie do 1964 roku pracował w centrali Głównego Zarządu Wywiadowczego Sztabu Generalnego. Następnie został starszym pracownikiem naukowym w 3 Naukowo-Badawczym Instytucie Wojsk Lądowych i zakończył służbę we wrześniu 1975 roku. Po zakończeniu kariery wojskowej osiedlił się w Moskwie.
Odznaczenia
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (16 października 1943)
- Order Lenina (16 października 1943)
- Order Czerwonego Sztandaru (22 września 1943)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
- Order Czerwonej Gwiazdy (30 grudnia 1956)
- Medal „Za zasługi bojowe” (19 listopada 1951)
- Srebrna Gwiazda (USA, 12 czerwca 1944)
- I inne.
Przypisy
