Aleksiej Siemionowicz Szein
Aleksiej Siemionowicz Szein (ros. Алексей Семенович Шеин; ur. 1662, zm. 12 lutego 1700) był rosyjskim dowódcą oraz politykiem, który jako pierwszy otrzymał tytuł generalissimusa w Rosji. Był bojarzem i prawnukiem Michaiła Szeina.
Dzieciństwo i wczesna kariera
W młodości Szein był świadkiem egzekucji Stieńki Razina, co miało na niego ogromny wpływ. W kolejnych latach brał udział w koronacji carów Piotra I oraz Iwana V. Otrzymał wsparcie od regentki Zofii Aleksiejewnej, co przyczyniło się do nadania mu tytułu bojarza. W latach 1680–1684 dowodził wojskami w Tobolsku i Kursku. Następnie był jednym z przywódców podczas kampanii krymskiej w latach 1687-1689 oraz kampanii azowskiej w latach 1695–1696. W trakcie drugiej kampanii azowskiej w 1696 roku Szein pełnił rolę głównodowodzącego rosyjskich sił lądowych i za swoje osiągnięcia został mianowany generalissimusem przez Piotra I.
Władza i upadek
Przed wyjazdem cara Piotra do Europy, znanym w historiografii rosyjskiej jako „wielkie poselstwo” (ros. Великое посольство), Szein został powołany na stanowisko naczelnym dowódcą armii rosyjskiej oraz zastępcą cara w sprawach zagranicznych. W 1697 roku odniósł zwycięstwo nad krymskimi i nogajskimi Tatarami, a w 1698 roku stłumił Powstanie strzeleckie. Jednak po powrocie Piotra z zagranicy Szein stracił łaskę, ponieważ nie ujawnił powiązań strzelców z Zofią Aleksiejewną, co doprowadziło do utraty jego bojarstwa.
Bibliografia:
Władysław A. Serczyk: Piotr I Wielki, Ossolineum 1977
