Aleksiej Iwanowicz Spiridonow
Aleksiej Iwanowicz Spiridonow, w języku rosyjskim Алексей Иванович Спиридонов (ur. 11 lutego?/23 lutego 1899 w Petersburgu, zm. 11 maja 1949 w Monachium), był rosyjskim wojskowym o stopniu sztabskapitana. Pełnił rolę dowódcy oddziału szkoleniowego w szkole propagandystów ROA w Dabendorfie, a później został szefem oddziału propagandy w Głównym Zarządzie Propagandy Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji podczas II wojny światowej.
Wykształcenie i kariera wojskowa
Spiridonow ukończył szkołę techniczną w Moskwie, zdobywając średnie wykształcenie w dziedzinie inżynierii chemicznej jako chemik gazowy. Służył w carskiej armii rosyjskiej jako oficer rezerwy artylerii, biorąc udział w I wojnie światowej, gdzie osiągnął stopień sztabskapitana w jesieni 1917 r. Podczas ataku kawalerii austriackiej na jego baterię artylerii został ranny. Otrzymał 7 odznaczeń wojskowych, w tym Order Św. Jerzego 4 klasy oraz Order Św. Włodzimierza z mieczami.
Wojna domowa i dalsza kariera
18 marca 1918 roku wstąpił do RKKA. W latach 1919-1920 brał udział w walkach z oddziałami Armii Syberyjskiej admirała Kołczaka na Dalekim Wschodzie, a w 1920 roku walczył na Froncie Zachodnim przeciwko Polsce oraz w 1921 roku przeciwko oddziałom powstańczym. Po ukończeniu 2 piotrogradzkich kursów artyleryjskich został dowódcą baterii artylerii 5 Dywizjonu Artylerii Ciężkiej. W maju 1920 roku objął funkcję zastępcy dowódcy baterii, a w czerwcu tego samego roku szefa łączności dywizjonu. W listopadzie 1921 roku ponownie został zastępcą dowódcy baterii. W czerwcu 1921 roku objął dowództwo baterii artylerii Mieszanego Dywizjonu Haubic 5 Saratowskiej Dywizji Strzeleckiej, a od lipca tego samego roku pełnił podobną funkcję w 3 Dywizjonie Artylerii Lekkiej. Na początku stycznia 1922 roku został zastępcą dowódcy dywizjonu, a od końca grudnia tego roku pełnił rolę instruktora, a od początku stycznia 1924 roku agitatora oświatowego w oddziale politycznym. W lipcu 1931 roku został komisarzem wojskowym w Samodzielnym Dywizjonie Artylerii Twierdzy Szlisselburg. W połowie września 1930 roku ukończył studia na wydziale chemicznym Akademii Wojskowo-Technicznej im. F. E. Dzierżyńskiego, gdzie pozostał jako inżynier chemik na stanowisku szefa oddziału szkoleniowo-laboratoryjnego. W maju 1931 roku objął funkcję szefa katedry oddziałów technicznych, a od lipca 1932 roku był szefem 1 sektora, a od marca 1933 roku szefem 1 oddziału sztabu Akademii Chemicznej Armii Czerwonej. W 1936 roku awansował do stopnia porucznika, a kilka miesięcy później do rangi wojennego inżyniera 3 rangi. Pod koniec tego samego roku został przeniesiony do rezerwy na podstawie wyroku sądowego i pracował jako szef laboratorium chemicznego.
II wojna światowa i ostatnie lata
Po ataku niemieckich wojsk na ZSRR 22 czerwca 1941 roku, Spiridonow został zmobilizowany do Armii Czerwonej i w stopniu majora przydzielony do 927 Pułku Artyleryjskiego, gdzie pełnił funkcję szefa służby chemicznej pułku. W oficjalnym komunikacie stwierdzono, że we wrześniu 1941 roku zaginął na Froncie Zachodnim.
W tym samym miesiącu trafił do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał w różnych obozach jenieckich, w tym na Białorusi. W maju 1943 roku rozpoczął współpracę z Niemcami i został skierowany do szkoły propagandystów ROA w Dabendorfie pod Berlinem. W czerwcu 1943 roku ukończył kurs dla propagandystów Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA) i otrzymał stopień pułkownika. W sierpniu objął dowództwo oddziału szkoleniowego w tej szkole, gdzie prowadził zajęcia metodyczne oraz był członkiem komisji kwalifikacyjnej i werbunkowej. Pod koniec 1943 roku wstąpił do Narodowego Związku Pracujących (NTS). Od czerwca 1944 roku prowadził działalność propagandową w obozach dla czerwonoarmistów, a w październiku tego roku został szefem oddziału pracy z jeńcami wojennymi Głównego Zarządu Propagandy Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji (KONR). W marcu 1945 roku uczestniczył w formowaniu kompanii propagandystów dla 1 Dywizji Piechoty oraz 2 Dywizji Piechoty Sił Zbrojnych KONR.
Po zakończeniu wojny Spiridonow ukrywał się w Karlsbadzie, starając się uniknąć deportacji do ZSRR. Następnie trafił do obozu dla uchodźców w Mehenhof pod Kassel, gdzie zajmował się reorganizacją kadr NTS. W 1947 roku opuścił tę organizację, a w 1948 roku współtworzył Związek Flagi Andriejewskiej, będąc członkiem rady wojskowo-politycznej oraz głównego zarządu Związku.
11 maja 1949 roku zmarł na skutek stenokardii.
Przypisy
Bibliografia
Kiriłł M. Aleksandrow, Oficerzy Armii generała A.A. Własowa 1944-1945, 2001
