Aleksiej Gordiejewicz Sieliwanow (ros. Алексей Гордеевич Селиванов) urodził się 4 marca?/17 marca 1900 roku we wsi Kuźmino-Gat´, a zmarł 6 kwietnia 1949 roku w Jałcie. Był radzieckim wojskowym, mianowanym na stopień generała porucznika.
Życiorys
W marcu 1918 roku Sieliwanow został powołany do Armii Czerwonej, gdzie rozpoczął służbę jako żołnierz w 3 lekkiej baterii 16 Dywizji Strzeleckiej. W sierpniu 1919 roku trafił do szkoły pułkowej 7 Zawołżańskiego pułku kawalerii, a po jej ukończeniu od stycznia 1920 roku kontynuował naukę w 3 Orenburskiej Szkole Dowódców Kawalerii. W tym okresie brał udział w walkach na radzieckim Froncie Południowym i Wschodnim, gdzie wykazał się odwagą, co zaowocowało przyznaniem mu Orderu Czerwonego Sztandaru.
Po ukończeniu szkoły, od maja 1921 roku pracował w wydziale szkolenia Okręgu Przyuralskiego. Następnie został dowódcą plutonu na 20 Jekaterynburskim kursie kawalerii, a od stycznia 1922 roku dowodził plutonem i szwadronem 25 kursu kawalerii. Później był dowódcą plutonu 20 kursu kawalerii w Ufie oraz 20 i 3 kursie kawalerii w Omsku. W lutym 1924 roku został skierowany do 4 Taszkienckiej szkoły ogólnowojskowej, gdzie pełnił funkcje dowódcy plutonu i zastępcy dowódcy szwadronu. W październiku 1925 roku rozpoczął naukę na Środkowoazjatyckich kursach orientalistycznych. Po ich ukończeniu w październiku 1928 roku objął stanowisko zastępcy szefa oddziału rozpoznawczego dowództwa 7 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stalinabadzie. Od października 1929 roku do sierpnia 1931 roku był słuchaczem specjalnego kursu w Zarządzie Wywiadu Dowództwa Armii Czerwonej. Po jego zakończeniu został dowódcą punktu wywiadu granicznego w Kirowabadzie w Środkowoazjatyckim Okręgu Wojskowym. W marcu 1933 roku objął stanowisko asystenta szefa sektora Wydziału Wywiadu tego okręgu. W październiku 1938 roku został zastępcą szefa sztabu 4 Dywizji Kawalerii w Białoruskim Okręgu Wojskowym, gdzie uczestniczył w wojnie zimowej. W styczniu 1940 roku objął stanowisko szefa sztabu 24 Dywizji Kawalerii w Zakaukaskim Okręgu Wojskowym.
Po niemieckiej agresji na ZSRR pozostał na tym samym stanowisku, a od sierpnia 1941 roku pełnił funkcję p.o. dowódcy 23 Dywizji Kawalerii w tym samym okręgu, a następnie był zastępcą dowódcy 15 Korpusu Kawalerii. W maju 1942 roku został zastępcą szefa sztabu i jednocześnie szefem wydziału operacyjnego sztabu Frontu Zakaukaskiego. Od lipca 1942 roku pełnił funkcję p.o. zastępcy dowódcy 44 Armii, a później p.o. na tym samym stanowisku w 9 Armii.
20 listopada 1942 roku został dowódcą 5 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii. Wraz z tym korpusem uczestniczył w bitwie o Kaukaz, chroniąc linię rzeki Kuma. Następnie brał udział w operacji donbaskiej, wyzwalając obszary na lewo od Dniepru, a także w operacji umańsko-batoszańskiej, podczas której wyzwolono południowo-wschodnie obwody Ukrainy.
W kwietniu 1944 roku Sieliwanow zachorował na gruźlicę i został skierowany na długotrwałe leczenie do sanatoriów na Krymie. W kwietniu 1949 roku ostatecznie został zwolniony do rezerwy z powodu stanu zdrowia, mimo że nie zakończył jeszcze leczenia. Zmarł w sanatorium w Jałcie i został pochowany na cmentarzu w Liwadii.
Awanse
- generał major (Генерал-майор) (03.05.1942 rozkaz nr 615)
- generał lejtnant (Генерал-лейтенант) (18.02.1944 rozkaz nr 945)
Odznaczenia
- Order Lenina (21.02.1945)
- Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie – 1920, 13.12.1942, 03.11.1944, 24.06.1944)
- Order Suworowa II st. (27.04.1944)
- Order Kutuzowa II st. (28.01.1943)
- Order Bohdana Chmielnickiego II st. (14.02.1944)
- Medal „Za obronę Kaukazu” (22.06.1945)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (09.05.1945)
- Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
- Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
Przypisy
Bibliografia
Praca zbiorowa: Великая Отечественная: Комкоры. Военный биографический словарь. T. 2. Moskwa: Кучково поле, 2006, s. 82-83. ISBN 5-901679-12-1. (ros.).
