Aleksiej Ruczkin

Aleksiej Fiodorowicz Ruczkin (ros. Алексей Фёдорович Ручкин, urodził się w 1903 roku we wsi Kuliki w guberni tambowskiej, zmarł w styczniu 1975) – generał major.

Życiorys

W 1919 roku ukończył kurs w seminarium nauczycielskim, a od tego samego roku rozpoczął służbę w Armii Czerwonej, biorąc udział w wojnie domowej. Od 1920 roku był członkiem RKP(b). Ukończył kurs piechoty w Armii Czerwonej oraz wyższą szkołę partyjną przy wydziale politycznym 9 Armii. W okresie od grudnia 1919 do października 1921 roku pracował w wojskach wewnętrznych organów Czeki, pełniąc funkcję pomocnika pełnomocnika biura politycznego powiatowej Czeki w Szacku (gubernia tambowska). Po 1921 roku został etatowym pracownikiem partyjnym w guberni riazańskiej, a w latach 1921-1922 był sekretarzem wydziału organizacyjnego szackiego powiatowego komitetu RKP(b). W latach 1922-1925 pracował jako funkcjonariusz GPU.

W latach 1925-1926 ponownie służył w Armii Czerwonej, będąc kursantem w szkole pułkowej 142 pułku strzeleckiego 48 Dywizji Strzeleckiej w Rżewie. Od 1926 roku był związany z OGPU. W latach 1928-1929 był kursantem Wyższej Pogranicznej Szkoły OGPU. Od 1932 roku pełnił obowiązki odpowiedzialnego funkcjonariusza w centralnym aparacie OGPU – Głównym Zarządzie Bezpieczeństwa Państwowego. 11 grudnia 1935 roku został mianowany starszym porucznikiem, a 7 czerwca 1939 roku awansował na kapitana, aby 16 czerwca 1940 roku uzyskać stopień majora bezpieczeństwa państwowego. Od 4 kwietnia 1940 do 31 stycznia 1944 roku był szefem Zarządu NKWD obwodu murmańskiego. Następnie, od 31 stycznia 1944 do 26 grudnia 1947 roku, pełnił funkcję ludowego komisarza/ministera bezpieczeństwa państwowego Tatarskiej ASRR. Później, od 26 grudnia 1947 do 18 stycznia 1951 roku, był zastępcą ministra bezpieczeństwa państwowego Białoruskiej SRR, a od 24 stycznia 1951 do 16 marca 1953 roku był ministrem bezpieczeństwa państwowego Czuwaskiej ASRR. Od 16 marca do 16 lipca 1953 roku kierował Wydziałem MWD obwodu rostowskiego. 14 lutego 1943 roku uzyskał tytuł komisarza bezpieczeństwa państwowego, a 9 lipca 1945 roku awansował na generała majora. W okresie od października 1953 do czerwca 1954 roku był zastępcą szefa Zarządu Poprawczego Obozu Pracy „Mineralnyj” ds. pracy operacyjnej i bezpieczeństwa. Dodatkowo, był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR drugiej kadencji.

W 1955 roku został pozbawiony stopnia generalskiego.

Odznaczenia