Aleksiej Rodin

Aleksiej Grigorjewicz Rodin

Aleksiej Grigorjewicz Rodin (ros. Алексе́й Григо́рьевич Родин, ur. 4 lutego?/17 lutego 1902 we wsi Zujewo w obwodzie twerskim, zm. 27 maja 1955 w Moskwie) był radzieckim dowódcą wojskowym, generałem pułkownikiem wojsk pancernych oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys

W 1920 roku wstąpił do Armii Czerwonej i uczestniczył w wojnie domowej na Froncie Południowym, walcząc na Kubaniu i w Kaukazie. W 1926 roku ukończył moskiewską szkołę artylerii, a w 1937 roku Wojskową Akademię Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej im. Stalina. Od 1926 roku był członkiem WKP(b). W okresie od grudnia 1937 do 1939 roku pełnił funkcję szefa sztabu 9 Brygady Zmechanizowanej Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a w latach 1939-1940 był szefem służby samochodowo-pancernej 50 Korpusu Piechoty, biorąc udział w wojnie z Finlandią. Od lipca do grudnia 1940 roku dowodził 5 pułkiem pancernym 3 Dywizji Piechoty.

W okresie od grudnia 1940 do marca 1941 roku był dowódcą 2 Brygady Czołgów Lekkich Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a następnie zastępcą dowódcy 24 Dywizji Pancernej. Od czerwca 1941 roku walczył w wojnie z Niemcami na Froncie Północno-Zachodnim, Północnym i Leningradzkim. Od września 1941 do maja 1942 roku dowodził 124 Brygadą Pancerną Frontu Leningradzkiego/54 Armii. W maju i czerwcu 1942 roku był zastępcą dowódcy 54 Armii ds. wojsk pancernych, a później dowodził 26 Korpusem Pancernym (8 grudnia 1942 przemianowanym na 1 Gwardyjski Korpus Pancerny) 5 Armii Pancernej Frontu Briańskiego, Południowo-Zachodniego i Dońskiego, uczestnicząc m.in. w bitwie pod Stalingradem i pod Kałaczem nad Donem.

Od lutego do 9 września 1943 roku kierował 2 Armią Pancerną Frontu Centralnego. Dowodził tą armią w operacji orłowskiej, gdzie z powodu braku sukcesów i dużych strat został odwołany, a jego miejsce zajął gen. Siemion Bogdanow. Następnie brał udział w operacji czernihowsko-prypeckiej. Później dowodził wojskami pancernymi i zmechanizowanymi Frontu Zachodniego, a od kwietnia 1944 roku 3 Frontu Białoruskiego, uczestnicząc w operacji smoleńskiej, białoruskiej oraz wschodniopruskiej. Po zakończeniu wojny dowodził wojskami pancernymi i zmechanizowanymi w różnych okręgach wojskowych. W 1949 roku został szefem Zarządu Przygotowania Bojowego Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Sił Zbrojnych ZSRR. W 1953 roku ukończył wyższe kursy akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, a w 1954 roku zakończył służbę wojskową. Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.