Aleksiej Iwanowicz Proszlakow
Aleksiej Iwanowicz Proszlakow (ros. Алексе́й Ива́нович Прошляко́в, ur. 5 lutego?/18 lutego 1901 w wsi Goleniszczewo w guberni riazańskiej, zm. 12 grudnia 1973 w Moskwie) to radziecki dowódca wojskowy, marszałek wojsk inżynieryjnych (1961) oraz Bohater Związku Radzieckiego (1945).
Życiorys
Od 1920 roku służył w Armii Czerwonej, gdzie pełnił funkcję zastępcy ds. politycznych szefa (komendanta) szkoły młodszych dowódców. Brał udział w walkach z basmaczami w Turkiestanie, a od 1921 roku był członkiem RKP(b). W 1926 roku rozpoczął służbę w wojskach inżynieryjnych, gdzie pełnił różne funkcje, w tym szefa szkoły pułkowej oraz zastępcy dowódcy i dowódcy batalionu pontonowego. Ukończył kursy dla dowódców Armii Czerwonej w latach 1931 i 1938. Od 1933 roku pracował w wydziale inżynieryjnym sztabu Białoruskiego Okręgu Wojskowego. W 1938 roku został kierownikiem wydziału wojsk inżynieryjnych sztabu grupy armijnej w Bobrujsku, a we wrześniu 1939 roku, po utworzeniu 4 Armii, objął stanowisko szefa wojsk inżynieryjnych tej armii.
Proszlakow brał udział w agresji ZSRR na Polskę na terenie tzw. Zachodniej Białorusi, gdzie później nadzorował prace inżynieryjne przy nowo wytyczonej zachodniej granicy ZSRR z Niemcami.
Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 roku kierował fortyfikowaniem Bobrujska i Mohylewa, a następnie uczestniczył w walkach na Froncie Briańskim. Wyróżnił się podczas obrony Moskwy i Tuły. Od kwietnia 1942 roku pełnił rolę zastępcy dowódcy – szefa wojsk inżynieryjnych na frontach stalingradzkim, dońskim, centralnym i białoruskim. 1 października 1942 roku awansował na generała majora wojsk inżynieryjnych. Od grudnia 1942 do końca 1944 roku walczył pod dowództwem Konstantego Rokossowskiego, uczestnicząc w przygotowywaniu zaplecza inżynieryjnego do bitwy pod Stalingradem, pod Kurskiem, nad Dnieprem oraz w operacjach białoruskiej, wiślańsko-odrzańskiej i berlińskiej. Za skuteczne wsparcie inżynieryjne podczas operacji berlińskiej 29 maja 1945 roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Od 29 października 1943 roku był generałem porucznikiem wojsk inżynieryjnych, a od 26 lipca 1944 roku generałem pułkownikiem.
Od lipca 1945 roku był szefem wojsk inżynieryjnych oraz zastępcą głównodowodzącego Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. W 1951 roku ukończył wyższe kursy akademickie przy Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR i objął stanowisko kierownika wydziału szkolenia bojowego Wojsk Inżynieryjnych Armii Radzieckiej. W latach 1952-1965 był szefem Wojsk Inżynieryjnych Armii Radzieckiej. Od 1965 roku, aż do swojej śmierci, pełnił funkcję doradcy Grupy Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.
Awanse
- gen. mjr wojsk inżynieryjnych – 10 listopada 1942;
- gen. por. wojsk inżynieryjnych – 19 marca 1943;
- gen. płk wojsk inżynieryjnych – 26 lipca 1944;
- marszałek wojsk inżynieryjnych – 28 kwietnia 1962.
Odznaczenia
- Złota Gwiazda Bohatera ZSRR (1945)
- Order Lenina (trzykrotnie – 6 kwietnia 1945, 30 kwietnia 1945 i 29 maja 1945)
- Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie – 14 lutego 1943, 3 listopada 1944 i 30 grudnia 1956)
- Order Kutuzowa I klasy (19 lipca 1944)
- Order Suworowa II klasy (15 stycznia 1944)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (27 sierpnia 1943)
- Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal „Za zdobycie Berlina”
- Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
- Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
- Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
- Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Order Imperium Brytyjskiego (wojskowy) (Wielka Brytania)
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (Polska)
- Krzyż Komandorski Orderu Virtuti Militari (Polska)
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
- Medal Przyjaźni Chińsko-Radzieckiej (Chiny)
