Aleksiej Michajłowicz Pronin (ros. Алексей Михайлович Пронин, ur. 5 lutego?/17 lutego 1899 w wsi Popyszewo w obwodzie niżnonowogrodzkim, zm. 11 września 1987 w Moskwie) był radzieckim generałem porucznikiem.
Życiorys
W 1915 roku zdobył wykształcenie podstawowe, a w lipcu 1917 roku wstąpił do Czerwonej Gwardii. 18 września 1918 roku został członkiem RKP(b) i dołączył do Armii Czerwonej.
Brał udział w wojnie domowej, walcząc przeciwko wojskom gen. Jewgienija Millera oraz w 1920 roku jako komisarz szwadronu w 15 Dywizji Kawalerii podczas konfliktu z Polską i z oddziałami Wrangla i Machno.
Po zakończeniu wojny pełnił funkcje zastępcy komisarza oraz komisarza pułku kawalerii, a także komisarza szkoły kawalerii w Twerze. Był również szefem kursów politruków w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. W 1929 roku ukończył kursy doskonalenia wyższej kadry dowódczej. Od 1934 roku wykładał w Akademii Wojskowej im. Frunzego, a 13 stycznia 1936 roku uzyskał stopień komisarza brygadowego. W 1937 roku służył w Kijowskim Okręgu Wojskowym, a 22 lutego 1938 roku awansował na komisarza dywizyjnego.
Od czerwca 1941 roku brał udział w wojnie z Niemcami, będąc członkiem Rad Wojennych kolejno 32 Armii (lipiec–wrzesień 1941), 4 Armii, 11 Armii, Frontu Północno-Zachodniego (grudzień 1941–luty 1944), 2 Frontu Białoruskiego (luty–kwiecień 1944) oraz 8 Armii. W grudniu 1942 roku otrzymał stopień generała majora. Uczestniczył w operacjach: brzesko-lubelskiej, wiślańsko-odrzańskiej (w tym zajęciu Łodzi) oraz berlińskiej.
11 lipca 1945 roku awansował na generała porucznika. Od czerwca 1947 do kwietnia 1949 był zastępcą dowódcy Centralnej Grupy Wojsk w Austrii ds. politycznych, a od kwietnia 1949 do 20 lipca 1950 roku pełnił tę samą funkcję w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech. W latach 1963–1959 był członkiem Rady Wojskowej Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, a 1959–1960 pracował jako wojskowy konsultant Grupy Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR, po czym zakończył swoją służbę.
Był zagorzałym zwolennikiem stalinizmu i jako delegat na XX Zjeździe KPZR w lutym 1956 roku sprzeciwił się referatowi Chruszczowa.
Odznaczenia
- Order Lenina (trzykrotnie)
- Order Rewolucji Październikowej (16 lutego 1979)
- Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
- Order Kutuzowa I klasy (6 kwietnia 1945)
- Order Bohdana Chmielnickiego I klasy
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
- Order Czerwonej Gwiazdy (15 lutego 1974)
- Medal „Za obronę Leningradu” (1942)
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (Polska Ludowa, 24 kwietnia 1946)
- Order Virtuti Militari (Polska Ludowa, 1955)
- Krzyż Walecznych (Polska Ludowa, 19 grudnia 1968)
- Medal Za Zasługi dla Transportu (Polska Ludowa, 1972)
- Order Czerwonej Gwiazdy (Czechosłowacja, 1955)
- I inne.
Bibliografia
Сергей ЛАЗАРЕВ, Алексей ГУЛЯЕВ. Жизнь и судьба генерала А.М. Пронина (ros.)
ПРОНИН Алексей Михайлович. moo-ts.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-30)]. (ros.)
