Aleksiej Fiodorowicz Orłow
Aleksiej Fiodorowicz Orłow (ros. Алексей Федорович Орлов), urodzony 8 października?/19 października 1786 w Moskwie, zmarł 9 maja?/21 maja 1861 w Petersburgu, był rosyjskim dyplomatą oraz działaczem państwowym. Od 1825 roku nosił tytuł hrabiego, w 1833 roku awansował na generała kawalerii, a w 1856 roku otrzymał tytuł księcia.
Życiorys
Orłow przyszedł na świat 19 października 1786 roku w Moskwie. W latach 1805–1814 brał udział w kampaniach armii rosyjskiej przeciwko Napoleonowi Bonaparte. Jako dowódca pułku konnicy Gwardii Cesarskiej uczestniczył w stłumieniu powstania dekabrystów na Placu Senackim 14 grudnia 1825 roku, co przyniosło mu tytuł hrabiego. W 1828 roku dowodził 1 Dywizją Strzelców Konnych podczas wojny rosyjsko-tureckiej. W 1831 roku był zaangażowany w tłumienie tzw. „Buntu Cholery” w Petersburgu oraz w walki w garnizonach wojskowych. Od 1836 roku był członkiem Rady Państwa.
W 1844 roku, po śmierci Aleksandra von Benckendorffa, objął stanowisko szefa Samodzielnego Korpusu Żandarmów oraz szefa III Oddziału Kancelarii Osobistej Jego Cesarskiej Mości. Przewodniczył rosyjskim delegacjom podczas zawierania układów pokojowych w Adrianopolu (1829), Paryżu (1856) oraz w sprawie układu Unkier Iskielesinskiego (1833).
Od 1856 roku pełnił funkcję przewodniczącego Rady Państwa oraz Komitetu Ministrów Imperium Rosyjskiego. Jako przewodniczący Tajnego Komitetu (od 1858 roku Głównego Komitetu), który zajmował się sprawami chłopskimi, opowiadał się przeciwko zniesieniu poddaństwa. Zmarł 21 maja 1861 roku w Petersburgu.
Przypisy
Bibliografia
- Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 18 Moskwa 1974.
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. VI: Obrączki Kościuszkowskie – Przemysł II. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1937.
