Aleksiej Siłycz Nowikow-Priboj, właściwie Aleksiej Siłycz Nowikow, po rosyjsku Алексей Силыч Новиков-Прибой, a właściwie Алексей Силыч Новиков (urodzony 12 marca?/24 marca 1877 roku we wsi Matwiejewskoje, zmarł 29 kwietnia 1944 roku w Moskwie) był rosyjskim i radzieckim marynarzem oraz pisarzem specjalizującym się w literaturze morskiej.
Życiorys
Urodził się 24 marca 1877 roku we wsi Matwiejewskoje, znajdującej się w guberni tambowskiej, w rodzinie chłopskiej. W latach 1899–1906 służył w rosyjskiej marynarce wojennej, uczestnicząc m.in. w bitwie pod Cuszimą, gdzie został wzięty do japońskiej niewoli. Jako jeniec zaczął pisać. Po uwolnieniu powrócił do Rosji, angażując się w ruch rewolucyjny, co spowodowało prześladowania ze strony władz carskich. W 1907 roku zmuszony był emigrować, zarabiając na życie jako marynarz we flotach handlowych różnych krajów. Do Rosji wrócił w 1913 roku. W latach dwudziestych był członkiem grupy literackiej „Kuznica”, a podczas II wojny światowej pisał eseje dotyczące radzieckiej marynarki wojennej.
Otrzymał Order Czerwonego Sztandaru Pracy oraz inne odznaczenia. W 1941 roku uhonorowano go Nagrodą Stalinowską.
Zmarł 29 kwietnia 1944 roku w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.
Twórczość
Pisał powieści i nowele, które koncentrują się na życiu marynarzy:
- Morskie opowieści (1917)
- Dwie duszy (1919)
- Morze wzywa (1919)
- Podwodniacy (1923)
- Kapitan I rangi (1942-1944, niedokończona)
- Cuszima (pierwsze wydanie 1932, rozszerzone w 1940, wydanie polskie w 1951)
Przypisy
