Aleksiej Aleksandrowicz Łopuchin
Aleksiej Aleksandrowicz Łopuchin (ros. Алексей Александрович Лопухин), urodzony w 1864 roku, zmarł 1 marca 1928 roku. Był to rosyjski prawnik, urzędnik oraz działacz państwowy, który pełnił funkcję dyrektora Departamentu Policji w latach 1903-1905, a także gubernatora estońskiego w 1906 roku.
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Jego ojciec, Aleksander Łopuchin, był prawnikiem oraz rzeczywistym radcą stanu. Wykształcenie prawnicze (stopień kandydata nauk prawnych) zdobył na Uniwersytecie Moskiewskim. W latach 1893-1896 pełnił funkcję zastępcy prokuratora w okręgowym sądzie w Moskwie, a następnie w 1896 roku pracował na podobnym stanowisku w Twerze. W latach 1898-1900 ponownie był w Moskwie, a od 1900 do 1902 roku w Petersburgu. W 1902 roku objął stanowisko p.o. prokuratora charkowskiej izby sądowej. W kolejnym roku został mianowany p.o. dyrektora Departamentu Policji, a od 1903 roku na stałe zajmował to stanowisko, uzyskując także rangę rzeczywistego radcy stanu.
Utracił swoje stanowisko po zamachu na wielkiego księcia Sergiusza Aleksandrowicza, który miał miejsce 17 lutego 1905 roku i został przeprowadzony przez eserowca Iwana Kalajewa. Uznano, że Łopuchin nie podjął odpowiednich działań, które mogłyby zapobiec tragedii. W maju 1906 roku został gubernatorem Estonii, jednak sprawował tę funkcję jedynie do października tego samego roku, ponieważ uznano go za zbyt pobłażliwego wobec ruchów rewolucyjnych sprzeciwiających się carowi.
Po usunięciu z urzędu gubernatora, Łopuchin został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, gdzie nawiązał kontakty z opozycją. Jeszcze w 1906 roku ujawnił współudział Departamentu Policji w incydentach pogromowych przeciwko ludności żydowskiej. W 1908 roku odegrał kluczową rolę w zdemaskowaniu Jewno Azefa jako agenta-prowokatora Ochrany, potwierdzając w rozmowie z Władimirem Burcewem, że ten był agentem carskiej policji.
W styczniu 1909 roku został aresztowany w Petersburgu za złamanie tajemnicy państwowej. Skazano go na pięcioletnią katorgę oraz pozbawienie praw publicznych, jednak karę tę później zamieniono na osiedlenie na Syberii, w Krasnojarsku. W 1912 roku został ułaskawiony i powrócił do Moskwy, gdzie podjął pracę w Syberyjskim Banku Handlowym jako wicedyrektor.
Po rewolucji październikowej emigrował do Francji, gdzie do końca życia mieszkał w Paryżu. Był autorem pamiętników.
Był bratem Wiktora, gubernatora permskiego, oraz Dmitrija, generała armii rosyjskiej.
== Przypisy ==
