Aleksiej Iwanowicz Leonow (ros. Алексе́й Ива́нович Лео́нов; urodził się 7 maja?/20 maja 1902 w stanicy Kamienskiej w Obwodzie Wojska Dońskiego, zmarł 14 listopada 1972 w Moskwie) – był radzieckim dowódcą wojskowym, który uzyskał tytuł marszałka wojsk łączności w 1961 roku.
Życiorys
W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej i brał udział w wojnie domowej w Rosji. W 1921 roku ukończył kursy wojskowo-polityczne, a następnie służył w kawalerii, gdzie pełnił funkcję dowódcy plutonu, a później pomocnika szefa sztabu pułku oraz członka sztabu dywizji kawalerii.
W 1926 roku ukończył szkołę wojskową w Kijowie, a od 1928 roku był członkiem WKP(b). W 1932 roku rozpoczął służbę w wojskach łączności, a w 1938 roku ukończył Wojskową Akademię Elektrotechniczną Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej. Pełnił funkcję szefa łączności 57 Samodzielnego Korpusu Strzeleckiego w Mongolii, gdzie uczestniczył w bitwie nad Chałchin-Goł. Od 1940 roku był szefem wydziału łączności w sztabie Zabajkalskiego Okręgu Wojskowego, a później szefem zarządu łączności Frontu Dalekowschodniego. Od listopada 1942 roku brał udział w II wojnie światowej jako zastępca szefa wojsk łączności Frontu Zachodniego oraz szef wydziału łączności Frontu Południowo-Zachodniego, 3 Ukraińskiego i 2 Ukraińskiego. W 1945 roku pełnił funkcję szefa zarządu łączności Frontu Zabajkalskiego i brał udział w wojnie radziecko-japońskiej. Od 1946 roku był szefem łączności Zabajkalsko-Amurskiego Okręgu Wojskowego, a od 1947 roku szefem wydziału łączności głównego dowództwa wojsk Dalekiego Wschodu. W 1951 roku ukończył Wyższe Kursy Akademickie w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego i objął stanowisko szefa wojsk łączności Wojskowych Sił Powietrznych ZSRR. Od 1953 roku kierował centralnymi kursami doskonalenia kadry oficerskiej wojsk łączności, a od 1957 roku był I zastępcą szefa wojsk łączności Ministerstwa Obrony ZSRR. W 1958 roku został szefem wojsk łączności Wojsk Lądowych, a później szefem wojsk łączności Ministerstwa Obrony ZSRR. 6 maja 1961 roku uzyskał tytuł marszałka wojsk łączności ZSRR. Od 1970 roku pełnił funkcję wojskowego inspektora-doradcy w Grupie Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. Zmarł i został pochowany na cmentarzu Nowodziewiczym.
Awanse
- gen. mjr wojsk łączności – 11 lutego 1942;
- gen. por. wojsk łączności – 25 września 1943;
- gen. płk wojsk łączności – 29 maja 1945;
- marszałek wojsk łączności – 6 maja 1961.
Odznaczenia
- Order Lenina (dwukrotnie – 21 lutego 1945 i 22 maja 1965);
- Order Czerwonego Sztandaru (sześciokrotnie – 1919, 1938, 1939, 1943, 1949 i 1968);
- Order Kutuzowa I klasy (dwukrotnie – 28 kwietnia 1945 i 8 września 1945);
- Order Bohdana Chmielnickiego (13 września 1944);
- Order Suworowa II klasy (19 marca 1944);
- Order Kutuzowa II klasy (dwukrotnie);
- Order Czerwonej Gwiazdy (21 lutego 1969);
- Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”;
- Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia);
- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari;
- Gwiazda Marszałkowska;
- oraz medale ZSRR.
