Aleksiej Kuzniecow (polityk)

Aleksiej Aleksandrowicz Kuzniecow

Aleksiej Aleksandrowicz Kuzniecow (ros. Алексе́й Алекса́ндрович Кузнецо́в, urodzony 7 lutego?/20 lutego 1905 w Borowiczach, zmarł 1 października 1950 w Leningradzie) był radzieckim działaczem partyjnym, I sekretarzem Komitetu Obwodowego WKP(b) w Leningradzie w latach 1945–1946 oraz generałem porucznikiem (1943).

Życiorys

Od 1924 roku był aktywnym członkiem Komsomołu, a od 1925 roku przystąpił do RKP(b). W 1932 roku rozpoczął pracę jako instruktor w Komitecie Miejskim WKP(b) w Leningradzie, a następnie pełnił funkcję zastępcy sekretarza oraz sekretarza rejonowego komitetu partyjnego w tym mieście. W 1937 roku był kierownikiem wydziału organizacyjnego miejskiego komitetu WKP(b) w Leningradzie, a od września 1937 do 19 lutego 1938 roku piastował stanowisko II sekretarza Leningradzkiego Obwodowego Komitetu WKP(b). Od 19 lutego 1938 do 17 stycznia 1945 roku był II sekretarzem Leningradzkiego Miejskiego Komitetu WKP(b). W latach 1939–1946 zasiadał w Radzie Wojennej Floty Bałtyckiej jako komisarz dywizji, początkowo w stopniu generała majora (od 6 grudnia 1942), a następnie generała porucznika (od 24 sierpnia 1943). Od 21 marca 1939 do sierpnia 1949 roku był członkiem KC WKP(b), a w okresie od czerwca do sierpnia 1941 roku członkiem Rady Wojennej Frontu Północnego. Jako komisarz dywizji uczestniczył w działaniach wojennych, a od września 1941 do grudnia 1942 roku był członkiem Rady Wojennej Frontu Leningradzkiego. Następnie od grudnia 1942 do marca 1943 roku zasiadał w Radzie Wojennej 2 Armii Uderzeniowej Frontu Wołchowskiego, a od marca 1943 do maja 1945 roku ponownie w Radzie Wojennej Frontu Leningradzkiego.

Od 17 stycznia 1945 do 26 marca 1946 roku pełnił funkcję I sekretarza Leningradzkiego Obwodowego Komitetu WKP(b), a od 18 marca 1946 do 28 stycznia 1949 roku był sekretarzem KC WKP(b). Równocześnie, od 18 marca 1946 do 7 marca 1949 roku, członkiem Biura Organizacyjnego KC WKP(b) oraz od 13 kwietnia 1946 do 10 lipca 1948 roku naczelnikiem Wydziału Kadr KC WKP(b). Po wojnie znajdował się w bliskim otoczeniu Stalina, wspierał Żdanowa podczas walk frakcyjnych oraz w kampanii antysemickiej, a także przedstawił Stalinowi raport dotyczący nieodpowiednich zachowań partyjnych dygnitarzy.

13 sierpnia 1949 roku został aresztowany w związku z tzw. sprawą leningradzką. Po brutalnym śledztwie (metoda znana jako „francuskie zapasy”) został skazany na śmierć i stracony, odmawiając przyznania się do winy. Został powieszony na haku wbitym w podstawę czaszki.

Był ojcem Walerija i Ałły, żony Sergo Mikojana, syna Anastasa Mikojana. Był mężem Zinaidy.