Aleksiej Kurkin

Aleksiej Wasiljewicz Kurkin

Aleksiej Wasiljewicz Kurkin (ros. Алексей Васильевич Куркин; urodziny 17 marca?/30 marca 1901 w Charkowie, zmarł 16 marca 1948 w Moskwie) był radzieckim wojskowym, który zdobył stopień generała pułkownika wojsk pancernych 24 kwietnia 1944 roku.

Życiorys

Rozpoczął swoją karierę w armii rosyjskiej. W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej, a w 1920 do RKP(b). Ukończył Wyższe Technikum Wojskowo-Polityczne w Charkowie w 1922 roku oraz Leningradzkie Kursy Broni Pancernej w 1932 roku. W 1935 roku uczestniczył w kursach przy Wojskowej Akademii Motoryzacji i Mechanizacji Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej im. Józefa Stalina, a w 1941 roku przeszedł kursy doszkalające dla wyższego personelu dowódczego w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego.

Podczas wojny domowej dowodził pociągiem pancernym na Froncie Południowym, pełnił również funkcje politruka pociągu pancernego, komisarza radiobatalionu oraz dowódcy szkolnego batalionu transportu samochodowego. W 1939 roku był dowódcą 4 Pułku Ciężkich Czołgów oraz 17 Brygady Zmechanizowanej. W trakcie zajmowania Zachodniej Białorusi przewodził 2 Brygadzie Lekkich Czołgów. Od czerwca 1940 roku był dowódcą 5 Dywizji Pancernej, a od 27 stycznia 1941 roku – 3 Korpusu Zmechanizowanego.

Po ataku Niemiec na ZSRR, korpus Kurkina doznał poważnych strat i praktycznie utracił cały sprzęt, a następnie został okrążony. 28 sierpnia, na czele grupy oficerów, udało mu się przebić z okrążenia (korpus został w przeważającej części rozbity).

Od 9 do 22 października 1941 roku czasowo dowodził 26. Armią, która w trakcie walk w rejonie Mcenska poniosła ciężkie straty, co doprowadziło do rozformowania jej dowództwa 25 października 1941 roku. Od listopada 1941 roku był zastępcą dowódcy 1. Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego do spraw wojsk pancernych. W grudniu 1941 roku objął stanowisko szefa Zarządu Mechanizacji i Broni Pancernej Frontu Północno-Zachodniego, a następnie został zastępcą dowódcy Frontu Wołchowskiego do spraw wojsk pancernych i zmechanizowanych. Od 12 maja 1942 roku dowodził 9. Korpusem Pancernym, a od 18 października 1942 roku szefował Saratowskiemu Obozowi Pancernemu. Od 18 stycznia 1943 roku był III zastępcą dowódcy wojsk pancernych i zmechanizowanych Armii Czerwonej. Od kwietnia 1943 roku dowodził wojskami pancernymi i zmechanizowanymi 2. Frontu Ukraińskiego, a od lipca 1945 roku – Zabajkalskiego. W 1946 roku objął stanowisko generała-inspektora Inspekcji Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych.