Aleksiej Aleksiejewicz Karabanow (ros. Алексей Алексеевич Карабанов; urodził się 29 marca 1919 roku we wsi Godiajkino, która obecnie znajduje się w rejonie bazarnosyzganskim w obwodzie uljanowskim, zmarł 30 stycznia 1945 roku w Wysokiej koło Międzyrzecza) był radzieckim czołgistą, który pośmiertnie otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego w 1945 roku.
Życiorys
Urodził się w rodzinie chłopskiej pochodzenia mordwińskiego. W 1938 roku ukończył rabfak (fakultet robotniczy) i we wrześniu tego samego roku został powołany do Armii Czerwonej. W 1940 roku ukończył szkołę wojsk pancernych w Uljanowsku, a od lipca 1941 brał udział w wojnie przeciwko Niemcom.
Od 1942 roku walczył w 112. (od 23 października 1943 roku: 44. Gwardyjskiej) Brygadzie Pancernej, operując na Froncie Zachodnim, Woroneskim, 1. Ukraińskim i 1. Białoruskim, gdzie odniósł pięć ran. Dowodził batalionem czołgów i uczestniczył w bitwie pod Kurskiem w lipcu 1943 roku, a następnie od 3 do 23 sierpnia 1943 roku w operacji biełgorodzko-charkowskiej (w ramach 1. Armii Pancernej). W okresie od 8 do 19 września 1943 roku brał udział w operacji sumsko-pryłuckiej, m.in. w rejonie Łebedyna, forsując rzeki Choroł i Sułę oraz uczestnicząc w wyzwalaniu Łochwicy. Od 24 grudnia 1943 do 14 stycznia 1944 roku brał udział w operacji żytomiersko-berdyczowskiej, m.in. w rejonie Brusiłowa, oraz w wyzwalaniu Koziatyna i Berdyczowa. Od 24 stycznia do 17 lutego 1944 roku uczestniczył w operacji korsuń-szewczenkowskiej, a następnie od 21 marca do 3 kwietnia 1944 roku w operacji proskurowsko-czerniowieckiej (m.in. podczas wyzwalania Zaleszczyk i Czerniowców oraz forsowania Dniestru). Od 12 lipca do 29 sierpnia 1944 roku brał udział w operacji lwowsko-sandomierskiej (w ramach 11. Gwardyjskiego Korpusu Pancernego), w tym w forsowaniu Bugu, gdzie 20 lipca 1944 roku został ranny.
22 listopada 1944 roku został przeniesiony wraz z korpusem do rejonu wsi Firlej w województwie lubelskim, gdzie został włączony w skład 1. Frontu Białoruskiego razem z 1. Gwardyjską Armią Pancerną. Od 14 stycznia 1945 roku brał udział w operacji warszawsko-poznańskiej (części operacji wiślańsko-odrzańskiej). Jako dowódca 3. batalionu 44. Gwardyjskiej Brygady Pancernej w składzie 11. Gwardyjskiego Korpusu Pancernego i 1. Gwardyjskiej Armii Pancernej, w stopniu majora, 15 stycznia 1945 roku przekroczył Pilicę na północ od Nowego Miasta. Następnie jego batalion nacierał na północny zachód, biorąc udział w wyzwalaniu Łowicza 18 stycznia, a Gniezna 22 stycznia. 25 stycznia sforsował Wartę na południe od Poznania. Kontynuując ofensywę w kierunku przedwojennej granicy polsko-niemieckiej, przekroczył Obrę, gdzie poległ w walkach o umocnienia w powiecie międzyrzeckim. Został pochowany w Międzyrzeczu, a w miejscu jego śmierci w wsi Wysoka postawiono obelisk upamiętniający jego osobę. Jego imieniem nazwano ulice w Inzie oraz w rodzinnej wsi Godiajkino.
Odznaczenia
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (pośmiertnie, 27 lutego 1945)
- Order Lenina (pośmiertnie, 27 lutego 1945)
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie, 8 lutego 1944 i 6 kwietnia 1944)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1 października 1944)
- Order Czerwonej Gwiazdy (27 lipca 1943)
- Medal „Za obronę Moskwy”
- Order Czerwonego Sztandaru (Mongolska Republika Ludowa, 1944)
Bibliografia
Biogram na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2019-07-18]
