Aleksiej Jewgieniewicz Gutor (urodzony 18 sierpnia?/30 sierpnia 1858 roku w Woroneżu, zmarł 13 sierpnia 1938 roku w Moskwie) był rosyjskim wojskowym, który osiągnął stopień generała porucznika w armii Imperium Rosyjskiego oraz był oficerem Armii Czerwonej.
Życiorys
Gutor ukończył 4 Moskiewski Korpus Kadetów oraz Michajłowską Szkołę Artylerii w Petersburgu. W 1889 roku otrzymał stopień oficerski, a w 1895 roku ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Służył w sztabie Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, gdzie dowodził kompanią oraz batalionem, a także pracował w sztabie Korpusu Grenadierów. Od kwietnia 1900 roku był wykładowcą przedmiotów wojskowych w Moskiewskiej Szkole Oficerskiej, a od września 1901 roku pełnił rolę oficera do zadań specjalnych w sztabie 12 Korpusu Armijnego, a później w sztabie Kijowskiego Okręgu Wojskowego.
Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej w latach 1904-1905. Od marca 1904 roku był szefem sztabu 9 Dywizji Piechoty, gdzie odniósł rany podczas walk. 14 czerwca 1905 roku objął dowództwo nad 121 Pienzeńskim pułkiem piechoty. W listopadzie 1910 roku został mianowany generałem majorem i objął dowództwo nad Moskiewskim Pułkiem Piechoty Gwardii Cesarskiej.
Po mobilizacji 19 lipca 1914 roku, został szefem sztabu 4 Armii (dowodzonej przez gen. A. J. Zalca), z którą rozpoczął I wojnę światową. W grudniu 1914 roku został mianowany generałem porucznikiem. Od 1 kwietnia 1915 roku dowodził 34 Dywizją Piechoty, a od 6 marca 1916 roku dowodził 6 Korpusem Armijnym, który wchodził w skład 11 Armii. W czerwcu 1916 roku Korpus przeprowadził atak w kierunku Worobiewki, jednak nie odniósł sukcesu i poniósł ogromne straty (15 tysięcy żołnierzy, podczas gdy straty przeciwnika wyniosły 3 tysiące).
Na początku 1917 roku Gutor objął dowództwo 11 Korpusu Armijnego. Po rewolucji lutowej 1917 roku, od 15 kwietnia dowodził 11 Armią. 22 maja 1917 roku został naczelnym dowódcą Frontu Południowo-Zachodniego. Dowodził Frontem podczas czerwcowego natarcia w 1917 roku, którego celem było rozbicie wojsk austro-węgierskich w kierunku Lwowa. Główne uderzenie przeprowadziły armie 7 i 11 w kierunku na Lwów. Po początkowych sukcesach (zdobycie Halicza i Kałusza), 19 lipca niemieckie dowództwo przeprowadziło kontratak, co doprowadziło do nieorganizowanego odwrotu 11 Armii, a następnie pozostałych sił Frontu. Wojska zatrzymały się 28 lipca na linii Brody, Zbaraż, Grzymałów, Kimpolung, a w trakcie natarcia Front stracił około 40 tysięcy żołnierzy. Generał Gutor został usunięty ze swojego stanowiska 23 lipca i przesunięty do rezerwy Stawki, a następnie przeniesiony do rezerwy kadrowej Moskiewskiego Okręgu Wojskowego.
W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. W sierpniu 1918 roku został przewodniczącym Komisji Regulaminowej. W maju 1920 roku był członkiem Zebrania Specjalnego przy naczelnym dowódcy Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej (R-Ch A Cz). Później pełnił funkcję wykładowcy w Akademii R-Ch A Cz. Od 1931 roku przeszedł na emeryturę, jednak został represjonowany i w 1938 roku stracony.
Bibliografia
A. K. Zalesskij, Prawitieli i wojennaczalniki. Wyd. WECZE Moskwa 2000. ISBN 5-7838-0627-7
