Aleksiej Siemionowicz Gubkin (ros. Алексей Семёнович Губкин; urodził się 27 marca 1816 roku w Kungurze, zmarł 27 listopada 1883 roku w Moskwie) był rosyjskim przedsiębiorcą, kupcem, który zasłynął z dostarczania niedrogiej herbaty do całego Imperium Rosyjskiego oraz z działalności charytatywnej.
W 1840 roku w Kungurze, położonym na Przeduralu, założył swoją firmę herbacianą, która z biegiem czasu stała się największym przedsiębiorstwem tego rodzaju w Cesarstwie Rosyjskim. W jego fabryce liście herbaciane były poddawane obróbce, sortowaniu i pakowaniu zgodnie z najwyższymi standardami ówczesnymi. Dzięki temu na rosyjski rynek trafiała aromatyczna i przystępna cenowo herbata znana jako „Gubkin”. Fabryka ta zapewniła zatrudnienie dla kilku tysięcy mieszkańców Kunguru, a dzięki Aleksiejowi Gubkinowi herbata przestała być luksusowym napojem, stając się dostępną nawet dla ubogich Rosjan.
Aleksiej Gubkin rozwijał swoje herbaciane imperium na różne sposoby. Jednym z nich była obecność na jarmarkach w Irbicie i Niżnym Nowogrodzie, gdzie prowadził hurtowy handel herbatą. Wprowadził specjalne warunki sprzedaży, oferował szeroki asortyment oraz skuteczną politykę cenową, proponując różnorodne jednostki towaru. W 1869 roku wysłał swoich przedstawicieli na Syberię oraz do Chin, aby rozwijać handel herbatą.
W latach 1872–1883 pełnił funkcję radnego Dumy Miejskiej w Kungurze (ros. гласный Кунгурской городской думы).
W 1877 roku, dzięki wsparciu finansowemu Gubkina w wysokości 1 miliona rubli, otwarto w Kungurze techniczną szkołę miejską, która nosiła jego imię. Była to pierwsza specjalistyczna instytucja edukacyjna na Uralu i znalazła się w czołówce szkół technicznych w Rosji, z patronatem cara Aleksandra III.
W 1878 roku z jego inicjatywy powstał w Kungurze przytułek dla ubogich dzieci – Elżbietański Dom Opieki dla Ubogich Dzieci, w którym córki ubogich rodzin mogły zdobywać podstawowe wykształcenie oraz uczyć się zawodu. Najbardziej utalentowane miały możliwość kontynuacji nauki w liceum dla kobiet. Każda uczennica miała otwierane indywidualne konto osobiste, z którego mogła skorzystać w przypadku zamążpójścia lub opuszczenia przytułku po osiągnięciu pełnoletności. Nazwa przytułku została nadana na cześć przedwcześnie zmarłej córki Gubkina.
Aleksiej Gubkin wspierał również kościół, finansując wszystkie istniejące cerkwie prawosławne w Kungurze oraz uczestnicząc w budowie nowych. Wniósł znaczący wkład w budowę kościołów Wniebowzięcia i Przemienienia Pańskiego.
W 1882 roku przeniósł się do Moskwy, gdzie zmarł. Został pochowany w krypcie przy cerkwi Jana Chrzciciela w Kungurze.
W 1916 roku, w setną rocznicę jego urodzin, Rada Miejska w Kungurze podjęła decyzję o nazwaniu jednej z ulic jego imieniem oraz o postawieniu pomnika przed gmachem szkoły technicznej, którą ufundował kilkadziesiąt lat wcześniej.
== Przypisy ==
