Aleksiej Chwostow (ur. 19 czerwca?/1 lipca 1872, zm. 5 września 1918 w Moskwie) był rosyjskim politykiem, deputowanym do IV Dumy Imperium Rosyjskiego oraz ministrem spraw wewnętrznych Imperium w latach 1915–1916.
Życiorys
Chwostow pochodził z rodziny szlacheckiej, dysponując znacznym majątkiem ziemskim. Służył w 44. pułku dragonów w Niżnym Nowogrodzie, jednak w 1892 zrezygnował z wojska, przechodząc do Ministerstwa Sprawiedliwości. W marcu 1904 objął stanowisko wicegubernatora w Mińsku, które sprawował do października tego samego roku, a następnie przeniósł się na podobną pozycję w guberni tulskiej. Od 1906 do 1910 roku był gubernatorem wołogodzkim. W 1907 uzyskał tytuł kamergera, natomiast w 1910 roku objął urząd gubernatora niżnonowogrodzkiego. Zrezygnował z tego stanowiska, gdy został wybrany na deputowanego do IV Dumy z guberni orłowskiej, gdzie przewodził skrajnie prawicowej frakcji. Był także członkiem Związku Narodu Rosyjskiego, a w latach 1912–1915 zasiadał w jego Radzie Głównej. Należał również do Rosyjskiego Zebrania.
W okresie od 26 września 1915 do 3 marca 1916 pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych Imperium Rosyjskiego. Musiał ustąpić z urzędu w wyniku nieudanej intrygi mającej na celu usunięcie Rasputina z dworu carskiego, a nawet pozbawienie go życia. 7 lutego 1916 przedstawił memoriał dotyczący koordynacji działań wszystkich organów państwowych odpowiedzialnych za nadzorowanie sytuacji w fabrykach. W dokumencie zalecał szczególną uwagę na rewolucyjnych agitatorów, szybkie wyjaśnianie przyczyn strajków oraz bezwzględne karanie robotników, jeśli ustalono ich winę, a także wpływanie na zmianę stanowiska kierownictwa zakładów, jeśli to ono wywoływało niezadowolenie wśród pracowników.
Aresztowany po rewolucji lutowej, został uwięziony w Twierdzy Pietropawłowskiej. W sierpniu 1918 przewieziono go do Moskwy, gdzie we wrześniu tego samego roku został rozstrzelany razem z innymi prawicowymi działaczami Rosji carskiej, takimi jak ks. Joann Wostorgow, Nikołaj Makłakow, Iwan Szczegłowitow oraz biskup selengiński Efrem.
Uwagi
Przypisy
