Aleksiej Iwanowicz Chworostuchin (ros. Алексе́й Ива́нович Хворосту́хин, ur. 7 marca?/20 marca 1900 w wsi Grigorjewka, w guberni charkowskiej, zm. 9 lutego 1985 w Moskwie) był radzieckim politykiem oraz dyplomatą, a także członkiem KC KPZR w latach 1952-1961.
Życiorys
Początkowo służył w Armii Czerwonej, a w 1924 roku przystąpił do RKP(b). W latach 1924-1929 pełnił funkcję sekretarza partyjnego komitetu przedsiębiorstw w Wiaznikach oraz Aleksandrowie. Następnie, w latach 1929-1935, studiował w Leningradzkim Instytucie Inżynierów Połączeń Drogowych. W latach 1933-1935 pracował jako instruktor w rejonowym komitecie WKP(b) w Leningradzie, a od 1935 do 1939 roku był inżynierem montażowym, głównym inżynierem oraz szefem elektrociepłowni w fabryce w Ułan Ude. W latach 1939-1940 pełnił rolę sekretarza partyjnego komitetu fabrycznego w tej samej lokalizacji, a od 1940 do czerwca 1942 roku był sekretarzem Komitetu WKP(b) Obwodu Buriacko-Mongolskiego. Od czerwca 1942 do listopada 1944 roku organizował prace w Zarządzie Kadr KC WKP(b).
Od 20 listopada 1944 roku był II sekretarzem, a od 21 marca 1949 do 14 września 1955 roku – I sekretarzem Komitetu Obwodowego WKP(b)/KPZR w Irkucku. W latach 1952-1961 zasiadał w KC KPZR, a od 31 sierpnia 1955 do 27 września 1960 roku sprawował funkcję I sekretarza Komitetu Obwodowego KPZR w Tule. Od 3 lipca 1960 roku do 14 lutego 1962 roku był ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym ZSRR w Mongolii (listy uwierzytelniające złożył 25 stycznia 1961). Po 1962 roku pracował w Państwowym Komitecie Planowania ZSRR, a następnie w Sownarchozie ZSRR oraz w Państwowym Komitecie Rady Ministrów ZSRR zajmującym się zaopatrzeniem materiałowo-technicznym. Od 1970 roku przeszedł na emeryturę. Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR w kadencjach od 2 do 5 oraz delegatem na XIX i XX Zjazdy KPZR. Otrzymał trzy Ordery Lenina oraz dwa Ordery „Znak Honoru”.
