Aleksiej Siemionowicz Burdiejny (ros. Алексе́й Семёнович Бурде́йный, ur. 5 października?/18 października 1908 w Żytomierzu, zm. 21 kwietnia 1987 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).
Życiorys
Aleksiej Burdiejny przyszedł na świat w ukraińskiej rodzinie robotniczej. Ukończył rabfak (fakultet robotniczy) i pracował w różnych zakładach w Żytomierzu. Od 1928 roku był członkiem WKP(b), a od czerwca 1931 rozpoczął służbę w Armii Czerwonej. W 1932 roku ukończył szkołę wojsk pancernych w Saratowie, gdzie dowodził plutonem w brygadzie zmechanizowanej w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. W październiku 1933 roku objął stanowisko technika lotniska w Monino, a od września 1935 do września 1937 dowodził kompanią czołgów. W 1940 roku ukończył Wojskową Akademię Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej im. Stalina i został skierowany do Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego jako dowódca oddziału pułku piechoty. Po ataku Niemiec na ZSRR, walczył na froncie, a w lipcu 1941 roku pełnił funkcję starszego pomocnika szefa wydziału operacyjnego służby pancernej 37 Armii Frontu Południowo-Zachodniego, biorąc udział w obronie Kijowa.
Jesienią 1941 roku objął dowództwo pułku pancernego w 3 Brygadzie Pancernej na Froncie Południowo-Zachodnim i Południowym. Od stycznia do kwietnia 1942 był szefem sztabu 2 Brygady Pancernej na Froncie Południowym, a od kwietnia do 26 grudnia 1942 roku szefem sztabu 24 Korpusu Pancernego Frontu Briańskiego/Woroneskiego. Uczestniczył w bitwie pod Stalingradem oraz w operacjach woroszyłowgradzkiej i charkowskiej. W czerwcu 1943 roku został dowódcą korpusu, brał udział w bitwie pod Kurskiem oraz w operacji smoleńskiej, w tym w wyzwoleniu Jelni. 31 sierpnia 1943 roku awansował na generała majora wojsk pancernych. Latem 1944 roku uczestniczył w operacji białoruskiej, w tym w wyzwalaniu Mińska.
W październiku 1944 roku brał udział w Operacji Gumbinnen, a 2 listopada 1944 roku otrzymał tytuł generała porucznika. W styczniu 1945 roku walczył w Prusach Wschodnich. Po zakończeniu wojny dowodził korpusem pancernym oraz dywizją pancerną w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, a także był szefem sztabu 7 Armii Zmechanizowanej. W 1949 roku ukończył ze złotym medalem Wyższą Akademię Wojskową im. Woroszyłowa i ponownie objął stanowisko szefa sztabu 7 Armii Zmechanizowanej. Od września 1950 do czerwca 1953 roku dowodził 8 Armią Zmechanizowaną w Karpackim Okręgu Wojskowym, w maju 1954 roku został pomocnikiem dowódcy Białoruskiego Okręgu Wojskowego, a w styczniu 1958 roku szefem Zarządu Przygotowania Bojowego – zastępcą dowódcy tego okręgu. W maju 1960 roku awansował na I zastępcę dowódcy Białoruskiego Okręgu Wojskowego. 9 maja 1961 roku uzyskał awans na generała pułkownika wojsk pancernych, a od sierpnia 1963 do sierpnia 1970 roku pełnił funkcję szefa Centralnego Zarządu Samochodowo-Traktorowego Ministerstwa Obrony ZSRR. Od sierpnia 1970 do stycznia 1974 roku był przedstawicielem Głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Państw-Stron Układu Warszawskiego w Armii Ludowej NRD. W styczniu 1974 roku zakończył swoją służbę wojskową. Został pochowany na Cmentarzu Kuncewskim, a jego imieniem nazwano ulicę w Mińsku.
Odznaczenia
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (19 kwietnia 1945)
- Order Lenina (dwukrotnie)
- Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
- Order Suworowa II klasy (dwukrotnie)
- Order Kutuzowa II klasy
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
- Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie)
- Medale ZSRR oraz odznaczenia zagraniczne.
Bibliografia
