Aleksiej Iwanowicz Baksow
Aleksiej Iwanowicz Baksow (ros. Алексей Иванович Баксов, ur. 5 marca?/18 marca 1907 we wsi Bolszaja Kamyszynka w obwodzie saratowskim, zm. 26 listopada 1986 w Moskwie) był radzieckim dowódcą wojskowym, generałem pułkownikiem oraz Bohaterem Związku Radzieckiego (1944).
Życiorys
Baksow ukończył niepełną szkołę średnią, a następnie pracował w obwodzie saratowskim, a później w Taszkencie. Od września 1926 roku służył w Armii Czerwonej, a w 1929 roku zakończył Zjednoczoną Środkowoazjatycką Szkołę Wojskową im. Lenina w Taszkencie. Od września 1929 roku był w Wojskach Pogranicznych OGPU w Osz, a w 1935 roku ukończył kawaleryjskie kursy doskonalenia kadry dowódczej Armii Czerwonej im. Budionnego. W okresie od czerwca 1935 do maja 1936 pełnił funkcję starszego komendanta kursowego 2 pogranicznej szkoły NKWD w Charkowie, a od 1928 roku był członkiem WKP(b). W 1939 roku ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, a w maju tego samego roku objął stanowisko zastępcy szefa Głównego Zarządu Wojsk NKWD ds. ochrony szczególnie ważnych przedsiębiorstw przemysłowych. Po ataku Niemiec na ZSRR, w lipcu 1941 roku został szefem Wydziału Operacyjnego Głównego Zarządu Lokalnej Obrony Przeciwlotniczej NKWD ZSRR. W czerwcu 1942 roku został wysłany na front jako zastępca dowódcy 160 Dywizji Strzeleckiej 40 Armii Frontu Briańskiego.
W lutym 1943 roku objął dowództwo nad 160 Dywizją Strzelecką na Froncie Południowo-Zachodnim, biorąc udział w operacjach ostrorożsko-rossoszańskiej, woronesko-kastorneńskiej, charkowskiej operacji zaczepnej oraz obronnej. Od kwietnia do czerwca 1943 roku był zastępcą dowódcy 89 Gwardyjskiej Dywizji Strzeleckiej, a w czerwcu 1943 roku objął dowództwo 67 Gwardyjskiej Dywizji Strzeleckiej, która wchodziła w skład 6 Gwardyjskiej Armii Frontu Woroneskiego. Uczestniczył w bitwie pod Kurskiem oraz w operacjach biełgorodzko-charkowskiej, newelsko-gorodokskiej i białoruskiej. Od sierpnia 1944 do sierpnia 1946 roku dowodził 2 Korpusem Piechoty Gwardii 6 Gwardyjskiej Armii 1 Frontu Nadbałtyckiego, brał udział w operacji memelskiej oraz blokadzie kurlandzkiego zgrupowania wroga.
W 1947 roku ukończył Wyższą Akademię Wojskową im. Woroszyłowa, a od listopada 1947 roku pracował w Sztabie Generalnym. W grudniu 1950 roku został szefem sztabu moskiewskiego rejonu obrony przeciwlotniczej. 26 czerwca 1953 roku, wraz z wyższymi dowódcami na czele z Żukowem, brał udział w aresztowaniu Ławrientija Berii. Od września 1954 do kwietnia 1955 roku był szefem sztabu Moskiewskiego Okręgu Obrony Przeciwlotniczej, a następnie od kwietnia 1955 do listopada 1962 roku pełnił funkcję I zastępcy dowódcy i członka Rady Wojskowej tego okręgu. Od listopada 1962 do lutego 1972 roku był przedstawicielem Głównodowodzącego Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw-Stron Układu Warszawskiego w Bułgarskiej Armii Ludowej, po czym zakończył służbę wojskową. Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Kuncewskim.
Awanse
- generał major (3 czerwca 1944)
- generał porucznik (3 sierpnia 1953)
- generał pułkownik (22 lutego 1963)
Odznaczenia
- Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (22 lipca 1944)
- Order Lenina (dwukrotnie – 22 lipca 1944 i 19 czerwca 1951)
- Order Czerwonego Sztandaru (sześciokrotnie – 26 marca 1943, 30 maja 1944, 5 listopada 1946, 28 stycznia 1954, 30 grudnia 1956 i 31 października 1967)
- Order Suworowa II klasy (29 czerwca 1945)
- Order Kutuzowa II klasy (27 sierpnia 1943)
- Order Czerwonej Gwiazdy (3 listopada 1944)
- Order Ludowej Republiki Bułgarii I klasy (Ludowa Republika Bułgarii, 1968)
- I medale.
