Aleksiej Piotrowicz Ananin, ros. Алексей Петрович Ананьин (ur. 10 marca?/22 marca 1889 w Riazaniu, zm. 31 grudnia 1949) – był radzieckim wojskowym (pułkownikiem), oficerem Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej, a później Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji w czasie II wojny światowej.
Życiorys
W 1907 roku ukończył gimnazjum w Riazaniu, a w 1910 roku instytut rolniczy w Moskwie. Po rozpoczęciu I wojny światowej został zmobilizowany do armii. W 1915 roku odniósł ranę i awansował do stopnia sztabskapitana. 15 stycznia 1918 roku wstąpił do wojsk bolszewickich, obejmując dowodzenie 35 Pułku Piechoty. Od 15 lutego pełnił rolę szefa sztabu oraz szefa oddziału operacyjnego sztabu Rejonu Archangielskiego. W lipcu dowodził brygadą na froncie karelskim. 10 stycznia 1919 roku był dowódcą 1 Brygady Samodzielnej 165 Dywizji Strzeleckiej. W marcu, w stopniu pułkownika, został dowódcą Frontu Fińskiego. Od czerwca 1920 do sierpnia 1922 roku pełnił funkcję komendanta Piotrogrodu. Potem przeszedł do rezerwy i pracował w oddziale rolniczym uzbeckiego komisariatu ludowego w rejonie kosz-kupyrskim.
Po ataku wojsk niemieckich na ZSRR, 17 września 1941 roku został ponownie zmobilizowany. W stopniu pułkownika objął dowodzenie 91 Pułkiem Artylerii Przeciwlotniczej. 24 listopada mianowano go intendentem brygadowym 20 Brygady Saperów, a następnie dowódcą batalionu 12 Samodzielnej Brygady Saperów. W 1942 roku trafił do niewoli niemieckiej, gdzie nawiązał współpracę z Organizacją Todt. W 1943 roku wstąpił do Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA) i w listopadzie rozpoczął szkolenie w szkole propagandystów ROA w Dabendorfie pod Berlinem. Po ukończeniu kursu w styczniu 1944 roku, w stopniu pułkownika, został odkomenderowany do rezerwy oficerskiej gen. mjr. Iwana A. Błagowieszczeńskiego.
Od listopada do końca grudnia tego samego roku, w składzie grupy oficerów płk. Grigorija A. Zwieriewa, prowadził werbunek do nowo formowanych Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji w obozach jenieckich w Norwegii. Po powrocie do Niemiec przebywał w Dabendorfie, a w lutym 1945 roku wrócił do Norwegii, aby konwojować jeńców wojennych, którzy zdecydowali się dołączyć do własowców. W kwietniu znalazł się w składzie Południowej Grupy Sił Zbrojnych KONR pod dowództwem gen. mjr. Fiodora I. Truchina, która 9 maja poddała się Amerykanom. Przebywał w różnych obozach jenieckich, a w czerwcu został deportowany do ZSRR. Po procesie skazano go na karę śmierci, która została wykonana 31 grudnia 1949 roku przez rozstrzelanie.
Bibliografia
Kirył M. Aleksandrow, Офицерский корпус армии генерала – лейтенанта А. А. Власова, 1944 – 1945, 2001
