Aleksandyr Canow Stalijski
(bułg. Александър Цанов Сталийски, ur. 28 sierpnia 1893 w Widyniu, zm. 2 lutego 1945 w Sofii) – bułgarski prawnik i polityk, pełniący funkcję ministra sprawiedliwości Carstwa Bułgarii w 1944 roku oraz deputowany do Zgromadzenia Narodowego XXI kadencji, w latach 1923-1927.
Życiorys
Urodził się w Widyniu jako syn socjalisty Cano Stolijskiego. Wziął udział w wojnach bałkańskich jako ochotnik, a następnie służył jako oficer armii bułgarskiej podczas I wojny światowej, gdzie trzykrotnie odniósł rany. W 1918 roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Sofijskim, a pięć lat później, w 1923 roku, obronił pracę doktorską z zakresu prawa konstytucyjnego na Uniwersytecie w Würzburgu. W tym samym roku zdobył mandat deputowanego do parlamentu bułgarskiego, reprezentując Partię Demokratyczną. W latach 20. XX wieku był postrzegany jako jeden z ideologów bułgarskiego faszyzmu.
Od 1928 roku pracował jako adwokat. W czerwcu 1944 roku objął stanowisko ministra sprawiedliwości w rządzie Iwana Bagrianowa. W 1945 roku został skazany na karę śmierci przez Trybunał Narodowy, a 2 lutego 1945 roku został rozstrzelany na stołecznym cmentarzu. Zginął od strzału z pistoletu w tył głowy. 26 sierpnia 1996 roku pośmiertnie zrehabilitowano go przez Sąd Najwyższy.
Publikacje
- 1929: Фашисткото учение за държавата
- 1929: Фашизъм. Българско обяснение на фашисткото националистическо учение
- 1934: Поява и развой на фашизма
Przypisy
Bibliografia
Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 418-419.
