Aleksandyr Rajczew (bułg. Александър Райчев; urodzony 11 kwietnia 1922 w Łomie, zmarł 28 października 2003 w Sofii) był bułgarskim kompozytorem.
Życiorys
W latach 1943–1947 odbył studia z zakresu kompozycji w konserwatorium w Sofii pod kierunkiem Panczo Władigerowa. Następnie, w latach 1949–1950, kształcił się u Zoltána Kodálya i Jánosa Viskiego w zakresie kompozycji oraz u Jánosa Ferencsika w dziedzinie dyrygentury w akademii muzycznej w Budapeszcie. Od 1950 roku pełnił funkcję wykładowcy w konserwatorium w Sofii, a w latach 1970–1978 zajmował stanowisko rektora tej instytucji. W okresie 1980-1990 był przewodniczącym związku kompozytorów bułgarskich.
W 1971 roku otrzymał tytuł Ludowego Artysty Bułgarii, a dwukrotnie został uhonorowany nagrodą im. Georgi Dimitrowa. W 1997 roku został odznaczony Orderem Stara Płanina I klasy. W 1990 roku wybrano go na członka Académie royale des sciences, des lettres et des beaux-arts de Belgique.
Twórczość
W twórczości Rajczewa dominują dzieła symfoniczne, często o charakterze programowym. Jego muzyka czerpie z tradycji neoromantycznej, ale również sięga po nowoczesne techniki kompozytorskie, co można dostrzec w motoryce, polifonizacji faktury oraz nawiązaniach do muzyki ludowej. W swoich utworach wokalno-instrumentalnych oraz scenicznych często poruszał tematykę narodową, w tym kwestie związane z walką z turecką okupacją w XIX wieku oraz antyfaszystowskim ruchem oporu w czasie II wojny światowej.
Ważniejsze kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych)
