Aleksandyr Nikołow Kisjow (bułg. Александър Николов Кисьов, ur. 10 czerwca 1879 w Elenie, zm. 26 grudnia 1964 w Sofii) był bułgarskim wojskowym, dyplomatą i historykiem, który osiągnął stopień generała kawalerii oraz pełnił funkcję ministra wojny w Carstwie Bułgarii w latach 1931-1934.
Życiorys
Urodził się jako syn Nikoły Kisjowa. W 1899 roku ukończył szkołę wojskową w Sofii, zdobywając tytuł podporucznika, a następnie w 1903 roku awansował na porucznika. Na początku swojej kariery służył w lejbgwardyjskim pułku konnym. Po uzyskaniu stopnia porucznika, wyjechał do Francji, gdzie w 1906 roku ukończył akademię wojskową. W latach 1906-1907 pełnił rolę doradcy wojskowego księcia Borysa. W latach 1909-1910 był w 1. i 4. pułku artylerii konnej. W latach 1910-1911 pełnił funkcję attache wojskowego w Belgradzie, a następnie w latach 1912-1913 w Bukareszcie. Brał udział w wojnach bałkańskich, gdzie działał jako szef wydziału operacyjnego 4 i 5 armii. W 1913 roku brał udział w demarkacji granicy bułgarsko-serbskiej. W 1914 roku powrócił do lejbgwardyjskiego pułku konnego, a po awansie na podpułkownika w 1915 roku przeszedł na front, obejmując stanowisko szefa sztabu 1 dywizji konnej pod dowództwem generała Iwana Kolewa. Pod koniec wojny dowodził brygadą piechoty. Po wojnie został komendantem szkoły kawalerii i następnie kierował wydziałem operacyjnym w sztabie armii. W latach 1919-1930 pełnił funkcję komendanta żandarmerii wojskowej. W 1925 roku uzyskał pierwszy stopień generalski. 31 stycznia 1931 roku objął stanowisko ministra wojny w rządzie Andreja Lapczewa. W 1934 roku został zdymisjonowany w związku z wykrytymi nadużyciami w armii. Po nadaniu mu tytułu generała kawalerii, zakończył swoją służbę wojskową.
Napisał książkę poświęconą działaniom 1 dywizji konnej w Dobrudży w 1916 roku, która została wydana w 1928 roku.
Zmarł w 1964 roku w Sofii.
Awanse
podporucznik (Подпоручик) (1899)
porucznik (Поручик) (1903)
kapitan (капитан) (1906)
major (Майор) (1912)
podpułkownik (Подполковник) (1915)
pułkownik (Полковник) (1917)
generał major (Генерал-майор) (1925)
generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1930)
generał kawalerii (Генерал от кавалерията) (1934)
Odznaczenia
Order Waleczności 2. i 3. st. II klasy, IV st. II klasy
Order Świętego Aleksandra II stopnia i V stopnia z mieczami
Order Zasługi Wojskowej 1 st.
Krzyż Żelazny 2 st.
Przypisy
Bibliografia
Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 224–225.
Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.3. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 100.
