Aleksandryzm – kierunek arystotelizmu
Aleksandryzm to nurt filozoficzny związany z arystotelizmem, który wyłonił się pod koniec XV wieku w Padwie. Odwoływał się do myśli greckiego komentatora Arystotelesa z III wieku, Aleksandra z Afrodyzji. W przeciwieństwie do awerroizmu, aleksandryzm wykazywał znacznie bardziej zdecydowaną tendencję do ateizmu. Awerroiści, kwestionując nieśmiertelność duszy indywidualnej, uznawali jedynie ducha gatunkowego, wspólnego dla wszystkich ludzi, za nieśmiertelnego. Z kolei aleksandryzm bezpośrednio podważał ideę nieśmiertelności duszy, traktując ją jako wytwór prawodawców. W ramach tej szkoły przedstawiano również naturalne wyjaśnienia dotyczące genezy człowieka. Najbardziej znanym przedstawicielem aleksandrystów był Pietro Pomponazzi. W 1512 roku Sobór laterański V potępił aleksandryzm.
Przypisy
Bibliografia
Aleksandrynizm. Pomponazzi i Zabarella. W: Historia filozofii. Pod redakcją G.F. Aleksandrowa, B.E. Bychowskiego, M.B. Mitina, Pawła Judina. Tłum. z rosyjskiego Aleksander Neyman, Roman Korab-Żebryk, Bogdan Kupis. T. 2: Filozofia XV-XVIII w. Warszawa: Książka i Wiedza, 1961, s. 33–35. (pol.).
