Aleksandrs Mālmeisters
Aleksandrs Mālmeisters (urodzony 18 grudnia 1911 w Pēterupe na Łotwie, zmarł 12 grudnia 1996 w Rydze) był łotewskim naukowcem, profesorem, a także przewodniczącym Rady Najwyższej Łotewskiej SRR w latach 1971–1974. W 1969 roku otrzymał tytuł Bohatera Pracy Socjalistycznej.
Życiorys
W 1937 roku ukończył studia na Uniwersytecie Łotwy. W 1941 roku pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Miejskiego Komitetu Wykonawczego w Lipawie. Od 26 czerwca 1941 roku był żołnierzem Armii Czerwonej, biorącym udział w wojnie ZSRR z Niemcami. 3 stycznia 1942 roku został lekko ranny pod Borowskiem, a w 1942 roku dołączył do WKP(b). Od 1944 roku pełnił funkcję pomocnika szefa, a następnie szefa łączności w 43 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty 22 Armii oraz 42 Armii, w stopniu majora gwardii. Za swoje zasługi w walkach otrzymał dwa odznaczenia oraz medal.
Po demobilizacji rozpoczął pracę na Uniwersytecie Łotewskim. W latach 1953–1961 był dyrektorem Instytutu Budownictwa i Architektury Akademii Nauk Łotewskiej SRR, a w latach 1961–1963 pełnił funkcję rektora Ryskiego Instytutu Politechnicznego. Następnie, od 1963 do 1970 roku, był rektorem Instytutu Mechaniki Polimerów Akademii Nauk Łotewskiej SRR, a w latach 1970–1984 pełnił funkcję prezydenta Akademii Nauk Łotewskiej SRR. Równocześnie, od 7 lipca 1971 do 3 lipca 1974 roku, był przewodniczącym Rady Najwyższej Łotewskiej SRR. Od 1958 roku był akademikiem Akademii Nauk Łotewskiej SRR i od 24 listopada 1970 roku członkiem korespondentem Akademii Nauk ZSRR. W latach 1974–1984 zasiadał jako deputowany w Radzie Najwyższej ZSRR IX i X kadencji.
Odznaczenia i nagrody
- Medal Sierp i Młot Bohatera Pracy Socjalistycznej (13 marca 1969)
- Order Lenina (otrzymany trzykrotnie – 15 września 1961, 13 marca 1969 i 17 września 1975)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
- Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (26 września 1944)
- Order Czerwonej Gwiazdy (30 maja 1945)
- Nagroda Państwowa ZSRR (1985)
- Medal „Za Odwagę” (31 stycznia 1942)
