Aleksandrs Lasmanis

Aleksandrs Lasmanis, urodzony 5 sierpnia 1891 roku w Lugaži na Łotwie, wówczas w granicach Rosji, zmarł 30 stycznia 1978 roku w Sztokholmie. Był to łotewski wojskowy, który w stopniu pułkownika pełnił funkcję oficera w Generalnym Inspektoracie łotewskich oddziałów Waffen-SS pod koniec II wojny światowej.

Lasmanis rozpoczął swoją karierę wojskową w armii rosyjskiej. 22 marca 1920 roku wstąpił do armii łotewskiej, gdzie zdobył stopień kapitana. Pełnił funkcję komendanta regionu wojskowego w Cesvaine, a w kwietniu tego samego roku objął stanowisko komendanta oraz szefa obrony Ludzy. Od 1921 roku był komendantem regionu Ludza w stopniu podpułkownika, a od 16 kwietnia 1925 roku – regionu Jaunlatgale jako pułkownik. Od 15 stycznia 1927 roku zarządzał regionem Ryga. Po aneksji Łotwy przez ZSRR w 1940 roku został zwolniony ze służby wojskowej. W 1941 roku, po zajęciu Łotwy przez wojska niemieckie, zdecydował się na współpracę z okupantami.

Od 3 grudnia 1943 roku Lasmanis był członkiem Generalnego Inspektoratu łotewskich oddziałów Waffen-SS, gdzie awansował na stopień Waffen-Standartenführera der SS. Do 23 marca 1944 roku pełnił rolę szefa Departamentu Mobilizacyjnego, a do maja 1945 roku – Departamentu Werbunkowego. Dodatkowo, od października 1944 roku, był zastępcą generalnego inspektora Waffen-Brigadefuhrera der SS, Rūdolfsa Bangerskisa. Po zakończeniu wojny udało mu się przedostać na tereny zajęte przez wojska alianckie, a następnie wyemigrował do Szwecji. W 1963 roku w Uppsali została opublikowana jego książka pt. „Cerības un vilšanās: latviešu karavīra dzīves stāsts”, która zawiera jego wspomnienia.

Lasmanis był odznaczony licznymi wyróżnieniami, w tym: