Aleksandros Diomidis
Aleksandros Diomidis (gr. Αλέξανδρος Διομήδης; urodził się 3 stycznia 1875 roku w Atenach, a zmarł 11 listopada 1950 roku w tym samym mieście) był greckim politykiem, ekonomistą, prawnikiem oraz działaczem społecznym.
Sprawował wiele ważnych ról, w tym był deputowanym do Parlamentu Grecji, ministrem finansów w latach 1912–1915 oraz ministrem sprawiedliwości (1912–1913) w pierwszym rządzie Elefteriosa Wenizelosa. Później zasiadał jako minister spraw zagranicznych (1918–1919) w trzecim rządzie Wenizelosa, a także ponownie jako minister finansów (1922) w rządzie Sotiriosa Krokidasa. W latach 1923–1928 był prezesem Narodowego Banku Grecji, a następnie Banku Grecji (1928–1931). Po II wojnie światowej pełnił funkcję wicepremiera i ministra bez teki (1949) w piątym oraz szóstym rządzie Temistoklisa Sofulisa, a od 1949 do 1950 roku był premierem Grecji.
Życiorys
Diomidis studiował prawo w Atenach, a następnie kontynuował naukę w Niemczech, gdzie w 1895 roku uzyskał doktorat na Uniwersytecie w Lipsku. W 1905 roku objął stanowisko prorektora Uniwersytetu Narodowego im. Kapodistriasa w Atenach, jednocześnie pracując jako prawnik i dziennikarz.
W wyborach parlamentarnych w listopadzie 1910 roku zdobył mandat w Parlamencie Grecji jako przedstawiciel Partii Liberalnej, a w wyborach w 1912 roku z powodzeniem ubiegał się o reelekcję. Od 17 sierpnia 1912 do 25 lutego 1915 pełnił funkcję ministra finansów, a w latach 1912–1913 był tymczasowo ministrem sprawiedliwości w pierwszym rządzie Elefteriosa Wenizelosa. Od 13 grudnia 1918 do 20 listopada 1919 był ministrem spraw zagranicznych w trzecim rządzie Wenizelosa. Ponownie objął stanowisko ministra finansów od 17 września do 14 listopada 1922 w rządzie Sotiriosa Krokidasa. Brał również udział jako członek greckiej delegacji na konferencję w Lozannie w latach 1922–1923.
W latach 1923–1928 był prezesem Narodowego Banku Grecji. 21 kwietnia 1928 roku został pierwszym prezesem Banku Grecji, pełniąc tę funkcję do 29 września 1931 roku, po czym wycofał się z życia publicznego.
W 1945 roku został członkiem zwyczajnym Akademii Ateńskiej. Powrócił do polityki, zasiadając w piątym i szóstym rządzie Temistoklisa Sofulisa, które działały od 20 stycznia do 14 kwietnia oraz od 14 kwietnia do 24 czerwca 1949 roku, kiedy to Sofulis zmarł. Pełnił tam funkcję ministra bez teki oraz wicepremiera. Po śmierci Sofulisa, król Paweł I Grecki zlecił Diomidisowi utworzenie nowego rządu, który został zaprzysiężony 30 czerwca 1949 roku. 5 stycznia 1950 roku Diomidis podał się do dymisji. Zmarł 11 listopada 1950 roku w Atenach.
Po II wojnie światowej budynek, w którym mieszkał, stał się siedzibą Żandarmerii Greckiej, a w latach 1975–2011 mieściła się w nim siedziba Nowej Demokracji. Obecnie budynek należy do jednej z greckich organizacji non-profit.
Zgodnie z jego testamentem, majątek Diomidisa został przekazany Uniwersytetowi Narodowemu im. Kapodistriasa w Atenach, który przeznaczył te fundusze na budowę ogrodu botanicznego w Chaidari, nazwanym na cześć Aleksandrosa i jego żony. Powierzchnia kompleksu wynosi 1,86 km², co czyni go największym ogrodem botanicznym w Grecji, w którym rośnie ponad 2,5 tys. różnych gatunków roślin.
Upamiętnienie
W 2018 roku została wydana pierwsza biografia Aleksandrosa Diomidisa pod tytułem Αλέξανδρος Ν. Διομήδης (1875-1950) – Ένας αυθεντικός εκπρόσωπος της αστικής τάξης, której autorem jest historyk Nikolaos Pantelakis.
Życie prywatne
Jego pradziadek, Anastasis Kyriakos, żyjący w latach 1758–1831, brał udział w wojnie o niepodległość Grecji.
Rodzice Diomidisa byli Arwanitami z wyspy Spetses. Był żonaty z Julią Diomidis z domu Psychas (1870–1946), działaczką społeczną oraz wolontariuszką Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Para nie miała dzieci.
