Aleksandretta czarnokantarowa, znana również jako papuga czarnokantarowa (Psittacula graminea), to gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae). Jest to endemit indonezyjskiej wyspy Buru i jest narażona na wyginięcie.
Taksonomia
Gatunek ten został po raz pierwszy opisany zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego w 1788 roku przez niemieckiego przyrodnika Johanna Friedricha Gmelina w 13. edycji Systema Naturae autorstwa Linneusza. Gmelin nadał gatunkowi nazwę Psittacus gramineus, błędnie wskazując wyspę Amboina (Ambon) jako miejsce typowe. Obecnie, w roku 2022, aleksandretta czarnokantarowa klasyfikowana jest w rodzaju Psittacula i nie wyróżnia się podgatunków.
Zasięg występowania
Aleksandretta czarnokantarowa występuje na indonezyjskiej wyspie Buru, położonej w południowych Molukach. Jej zasięg występowania wynosi około 2800 km².
Morfologia
Ptaki te osiągają długość od 40 do 42 cm i ważą około 250 g. W ich ubarwieniu dominują odcienie zielone, z niebieskawym czołem i wierzchem głowy. Czarne pasmo przebiega od nasady dzioba do oka. Lotki pierwszego rzędu oraz ich pokrywy mają niebieskawy kolor. Spodnia część ogona jest żółtawa, górna zielona z żółtą końcówką. Dziób samców jest czerwony, a samic jasnoszary. Oczy mają kolor żółty, a nogi są szare.
Ekologia i zachowanie
Aleksandretty czarnokantarowe zamieszkują tereny o wysokości od 600 do 1500 m n.p.m., porośnięte lasami. Gatunek ten jest słabo poznany, co powoduje brak wielu informacji na jego temat. Prawdopodobnie żywi się owocami, a według World Parrot Trust, mogą również spożywać nasiona i orzechy. Istnieją przypuszczenia, że prowadzi głównie nocny tryb życia, jednak brakuje na to dowodów, co może być spowodowane niską liczbą obserwacji w ciągu dnia. Samica składa od 2 do 3 jaj.
Status i ochrona
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 1994 roku klasyfikuje aleksandretta czarnokantarową jako gatunek narażony (VU – vulnerable). Szacuje się, że liczba dorosłych osobników w naturze wynosi od 2500 do 9999 i ma tendencję malejącą. Największym zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata naturalnego środowiska. Choć sporadycznie ptaki te mogą być odławiane, prawdopodobnie nigdy nie były eksportowane poza granice Indonezji. Gatunek ten znajduje się w II załączniku konwencji waszyngtońskiej (CITES).
Przypisy
Linki zewnętrzne
Zdjęcia i nagrania głosów dostępne są na stronie eBird, Cornell Lab of Ornithology. (ang.)
