Aleksandra Samecka-Cymerman

Aleksandra Samecka-Cymerman (urodzona 13 lipca 1955 we Wrocławiu, zmarła 28 maja 2023 tamże) była polską biolog, specjalizującą się w ekologii i hydrobiologii; pełniła również funkcję nauczyciela akademickiego.

Życiorys

Urodziła się w 1955 roku we Wrocławiu. Studia wyższe ukończyła na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie w 1979 roku uzyskała tytuł magistra w zakresie biologii. Po zakończeniu studiów rozpoczęła pracę naukową w Zakładzie Toksykologii Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1980 roku nawiązała stałą współpracę z macierzystą uczelnią. Stopień naukowy doktora nauk przyrodniczych uzyskała w 1984 roku na Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie pracy pt. Ekologia mchów wodnych Fontinalis antipyretica L. i Platyhypnidium rusciforme (Neck.) Fleisch oraz ich wrażliwości na fenol i glikol etylenowy. W 1995 roku uzyskała stopień naukowy doktora habilitowanego nauk przyrodniczych w dziedzinie biologii na podstawie rozprawy Biogeochemiczna ekologia Scapania undulata (L.) Dum. w Sudetach. W 1997 roku została profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1999 roku kierowała Zakładem Ekologii i Ochrony Przyrody w Instytucie Botaniki UWr (od 2006 roku Instytut Biologii Roślin) oraz Studium Doktoranckim Biologii Środowiskowej przy Wydziale Nauk Biologicznych UWr. W 2003 roku uzyskała tytuł profesora nauk przyrodniczych, a niedługo później została profesorem zwyczajnym.

W trakcie swojej kariery naukowej współpracowała z wieloma ośrodkami krajowymi i zagranicznymi, w tym z zespołem Laboratorium Aquatic Ecology and Biogeology Katolickiego Uniwersytetu w Nijmegen w Holandii. Była również członkiem Towarzystwa Hydrobiologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Mikołaja Kopernika.

Zmarła 28 maja 2023 roku.

Dorobek naukowy

Główne obszary zainteresowań Aleksandry Sameckiej−Cymerman obejmowały zagadnienia związane z: populacyjną ekologią roślin, zdolnością produkcyjną roślin, wpływem właściwości chemicznych podłoża terenów naturalnych i skażonych na rośliny, oddziaływaniem metali ciężkich i związków organicznych na rośliny, a także możliwością wykorzystania mszaków wodnych w oczyszczaniu wód. Zajmowała się również chemiczną ekologią roślin występujących na różnych podłożach skalnych, przydatnością mszaków wodnych w poszukiwaniach biogeochemicznych oraz określaniem poziomu metali ciężkich w roślinach z obszarów niezanieczyszczonych (wartości tła).