Aleksandra Maria Rutkowska-Szwed (ur. 11 lutego 1940 w Warszawie, zm. w czerwcu 2020 w Markach) była polskim nauczycielem dyplomowanym, dyrektorem szkoły oraz działaczem partyjnym i społecznym.
Życiorys
Aleksandra Rutkowska-Szwed była córką Władysława i Marii Rutkowskich. Urodziła się 11 lutego 1940 roku w Warszawie. Ukończyła Wydział Filologii na Uniwersytecie Warszawskim oraz studia podyplomowe z zakresu wychowania przez sztukę i organizacji oraz zarządzania. W trakcie studiów pracowała w Młodzieżowym Domu Kultury w Warszawie. W 1963 roku rozpoczęła pracę jako nauczyciel polonista w Zespole Szkół Zawodowych w Przasnyszu, w Technikum Mechanicznym, gdzie uczyła w specjalnościach takich jak budowa i naprawa maszyn rolniczych oraz urządzeń mechanizacji rolnictwa. Uczyła również na kierunku obróbka skrawaniem, otwartym w 1969 roku, pełniąc rolę wychowawcy klas. Dwa lata później powstało technikum mechaniczne na podstawie zasadniczej szkoły zawodowej, gdzie również uczyła języka polskiego. W 1971 roku objęła stanowisko wicedyrektora szkoły.
Była współinicjatorką powstania ośrodka wypoczynkowego „Muszaki” w Zawadach koło Janowa, który zrealizowano w 1972 roku przy Zespole Szkół Zawodowych. Ośrodek ten znajdował się w sąsiedztwie ośrodka dla pracowników służby zdrowia – „Leśny Poranek”. W 1977 roku szkole nadano imię mjr. Henryka Sucharskiego, wręczono sztandar, a dzień 12 listopada, będący urodzinami mjr. Sucharskiego, stał się Dniem Patrona Szkoły. Funkcję wicedyrektora Zespołu Szkół Zawodowych pełniła do 1978 roku.
W 1978 roku Kurator Oświaty i Wychowania w Ostrołęce powołał ją na stanowisko dyrektora Zespołu Szkół Zawodowych w Przasnyszu. W tym czasie była również nauczycielem dyplomowanym języka polskiego i wychowawcą. Udoskonaliła bazę materialną oraz warunki pracy nauczycieli i uczniów, co zaowocowało międzynarodowymi, ogólnopolskimi i regionalnymi sukcesami. Rozbudowano internat, unowocześniono pracownie oraz bibliotekę szkolną. Była inicjatorką praktyk zagranicznych. W ciągu 27 lat pracy (1963–1990) w Zespole Szkół Zawodowych zorganizowała wiele wycieczek, integracyjnych wyjazdów oraz obozów wędrownych dla uczniów, a także wspólnych wycieczek z nauczycielami do Bułgarii i NRD. Wspólnie z Teresą Lelińską i Józefem Stolarczykiem była współorganizatorem powstania izby pamięci narodowej oraz izby historii i tradycji szkoły. Zapraszała do szkoły wielu interesujących gości, w tym pisarzy, regionalistów i aktorów. Pełniła funkcję przewodniczącego oraz członka w wielu konkursach i szkolnych komisjach egzaminacyjnych. Stanowisko dyrektora Zespołu Szkół Zawodowych w Przasnyszu zajmowała do 1990 roku, kiedy to przeszła na emeryturę i zmieniła miejsce zamieszkania.
W latach 1990–1996 pracowała w Zespole Szkół Zawodowych w Markach. W 1992 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1997 roku podjęła pracę w Liceum Ogólnokształcącym im. Norwida w Radzyminie, gdzie była inicjatorką „Kawiarenki literackiej”. Realizowała także autorski program edukacyjny „Przeżyj to z nami”, skierowany do młodzieży z województwa mazowieckiego, współpracując z Oddziałem Polskiego Towarzystwa Zapobiegania Narkomanii w Warszawie oraz Towarzystwem Przyjaciół Radzymina. Była egzaminatorem Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Warszawie z języka polskiego. W dniach 27–28 września 2014 roku uczestniczyła w uroczystości z okazji 90-lecia szkolnictwa zawodowego w Przasnyszu oraz 50-lecia powstania Technikum Mechanicznego, gdzie w klasztorze ojców pasjonistów w Przasnyszu odsłoniła tablicę pamiątkową poświęconą pamięci zmarłych pracowników i nauczycieli szkoły. Była członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Zmarła w czerwcu 2020 roku, a uroczystości pogrzebowe odbyły się 9 czerwca 2020 na cmentarzu katolickim w Markach.
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Edward Lemanowicz, Wojciech Włodarczyk, Bogusław Kruszewski: Szkoła wielu Pokoleń. Przasnysz: Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych, 2014. ISBN 978-83-921793-7-5.
