Aleksandra Pawelska z d. Śniegoń (urodzona 27 listopada 1972 roku w Gliwicach) to polska piłkarka ręczna, która zdobyła medale mistrzostw Polski oraz Niemiec, a także reprezentowała Polskę na arenie międzynarodowej.
Życiorys
Jej matka, Bronisława Śniegoń, była piłkarką ręczną i mistrzynią Polski, natomiast ojciec pełnił funkcję trenera piłki ręcznej.
Kariera klubowa
Aleksandra rozpoczęła swoją przygodę z piłką ręczną w wieku 10 lat. Jest wychowanką Sośnicy Gliwice, jednak pierwszy znaczący sukces osiągnęła na wypożyczeniu w Fasamie Tychy, gdzie w 1988 roku zdobyła Ogólnopolską Spartakiadę Młodzieży. W drużynie juniorskiej Sośnicy trzykrotnie zdobyła mistrzostwo Polski (w latach 1989 – juniorki młodsze, 1990 i 1991 – juniorki). Debiut w I lidze miała w 1989 roku, nie mając jeszcze siedemnastu lat. W sezonie 1991/1992 grała w AZS AWF Gdańsk, gdzie została najlepszym strzelcem ligi, zdobywając 229 bramek. Następnie wróciła do Sośnicy, z którą zdobyła brązowy medal mistrzostw Polski w 1994 roku oraz wicemistrzostwo w 1996 roku. Po raz drugi tytuł najlepszego strzelca ligi zdobyła w sezonie 1995/1996, uzyskując 234 bramki. Od 1997 do 1999 roku występowała w Starcie Elbląg, gdzie zdobyła dwa brązowe medale mistrzostw Polski (w 1998 i 1999) oraz Puchar Polski w 1999 roku. W latach 1999-2007 reprezentowała klub Buxtehuder SV, zdobywając wicemistrzostwo Niemiec w 2003 roku i brązowy medal mistrzostw Niemiec w 2001 roku. Z niemiecką drużyną zagrała również w przegranym finale Challenge Cup w 2002 roku. Do 2007 roku rozegrała 137 meczów w niemieckiej bundeslidze, zdobywając 835 bramek. W sezonie 2002/2003 została uznana za najlepszą środkową ligi.
Po zakończeniu kariery sportowej zajęła się trenowaniem, m.in. od 2008 roku prowadziła drużynę juniorską Sośnicy Gliwice, a w końcówce sezonu 2009/2010 współpracowała z SPR Olkusz (z Anną Niewiadomską). W 2011 roku ponownie objęła seniorską drużynę Sośnicy, z którą zdobyła wicemistrzostwo Polski juniorek. W kolejnych latach prowadziła w Sośnicy drużyny juniorskie.
Kariera reprezentacyjna
W latach 1988-1989 zagrała w kilku meczach reprezentacji Polski juniorek. Debiut w reprezentacji seniorek miał miejsce 29 listopada 1991 roku podczas towarzyskiego spotkania z Danią w ramach Pucharu Śląska. W sumie zagrała w trzech meczach, zdobywając 9 bramek w spotkaniu z Estonią (30.11.1991). Kolejne występy w drużynie narodowej miały miejsce dopiero we wrześniu 1993 roku, jednak nie została powołana na mistrzostwa świata grupy „A” pod koniec 1993 roku. W 1994 roku brała udział w akademickich mistrzostwach świata, gdzie drużyna zajęła 11. miejsce. Reprezentowała Polskę kolejno na mistrzostwach Europy w 1996 roku (11. miejsce i 38 bramek, w tym 16 bramek w meczu z Litwą, co stanowiło najlepszy wynik bramkowy pojedynczej zawodniczki w historii występów reprezentacji Polski), mistrzostwach świata w 1997 roku (8. miejsce i 55 bramek). Z powodu kontuzji nie mogła zagrać na mistrzostwach Europy w 1998 roku, ale wystąpiła na mistrzostwach świata w 1999 roku (11. miejsce i 34 bramki). Ostatni raz na boisku reprezentacyjnym pojawiła się 8 czerwca 2002 roku w meczu eliminacyjnym mistrzostw Europy przeciwko Jugosławii. W sumie w biało-czerwonych barwach rozegrała 129 meczów, zdobywając 604 bramki. Podczas mistrzostw świata w 1997 oraz w 2000 i 2002 roku była kapitanem reprezentacji Polski. W latach 2003-2005 trener Zygfryd Kuchta planował powołanie jej do reprezentacji, ale przeszkodziły w tym kontuzje oraz przerwa macierzyńska.
Życie prywatne
Jej dzieci, Martyn Pawelski i Maja Pawelska, są tenisistami.
Przypisy
