Aleksandra Mieczkowska-Wichlińska

Aleksandra Mieczkowska-Wichlińska (18 października 1899 w Tucznie – 5 lutego 1963 w Warszawie) była polską sanitariuszką, pielęgniarką, działaczką społeczną oraz powstańcem wielkopolskim.

Życiorys

Urodziła się w rodzinie ziemiańskiej; jej ojciec to Lucjan Wichliński, a matka Justyna Emilia z Trzcińskich. Swoją edukację średnią zakończyła w Nowym Sączu, w klasztorze niepokalanek. Następnie przez dwa lata uczęszczała na Wyższe Kursy Żeńskie. Wzięła udział w obradach Sejmu Dzielnicowego, które miały miejsce w Poznaniu w dniach 3-5 grudnia 1918 roku. Angażowała się w działalność Polskiego Czerwonego Krzyża, Kole Włościanek, Towarzystwie Kobiet Pracujących oraz Kole Młodych Polek. Uczestniczyła w wiecach patriotycznych odbywających się w Inowrocławiu i Tucznie. Wspierała swoją matkę w inicjatywach patriotycznych w regionie, edukowała dzieci ze wsi, pisała wiersze oraz wspomnienia. W trakcie powstania wielkopolskiego zorganizowała wspólnie z matką punkt opatrunkowy oraz dystrybucji żywności w Rucewie, znajdującym się w strefie przyfrontowej. Pod Bydgoszczą brała udział w wymianie rannych jeńców.

W 1920 roku ukończyła kurs pielęgniarski w Poznaniu. Pracowała w Szpitalu Wojskowym w Bydgoszczy. W 1930 roku wróciła do Tuczna po kilku podróżach zagranicznych oraz pobycie w Warszawie. Od 1934 roku mieszkała w majątku Woźniki. W czasie II wojny światowej osiedliła się w Warszawie (do 1940 roku), a następnie w Słupi (powiat jędrzejowski), gdzie współpracowała z lokalnymi strukturami Armii Krajowej.

W lutym 1945 roku wróciła do Tuczna, gdzie utrzymywała się z wyprzedaży rodzinnego majątku. W latach 50. XX wieku przeprowadziła się z mężem do Świebodzina, gdzie poważnie zachorowała. Zmarła w Warszawie i została pochowana w Tucznie, w rodzinnym grobowcu znajdującym się pod lokalnym kościołem.