Aleksandra Korewa

Aleksandra Korewa (ur. 3 czerwca 1926 w Kownie, zm. 5 marca 2014 w Sztokholmie) była polską reżyserką teatralną, filmową, radiową oraz telewizyjną. Była również żołnierzem Armii Krajowej, uczestniczką powstania warszawskiego, a także współpracowniczką Komitetu Obrony Robotników oraz aktywistką opozycji w PRL.

Młodość i okres II wojny światowej

Urodziła się w rodzinie ziemiańskiej. Jej ojcem był Czesław Korewa, właściciel majątku Poniewieżyk k/Kowna, a matką Lidia z d. Ożarowska.

Wzięła udział w powstaniu warszawskim jako strzelec w kompanii Bradla, przyjmując pseudonim „Strzelec – Filip”. Została ciężko ranna 21 września 1944 roku. Po kapitulacji powstania trafiła do obozu przejściowego w Pruszkowie, a następnie do obozu koncentracyjnego Auschwitz, z którego udało jej się uciec.

Wykształcenie

Studiowała reżyserię i dramaturgię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. W 1952 roku została aresztowana przez Urząd Bezpieczeństwa pod zarzutem szpiegostwa i osadzona w celi śmierci w warszawskim więzieniu na Rakowieckiej. Ukończyła studia w 1957 roku, a w latach 60. kontynuowała naukę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studia z zakresu filozofii zakończyła w 1971 roku.

Praca zawodowa

W wyniku aresztowania w czasach stalinowskich oraz późniejszej działalności opozycyjnej, często napotykała trudności w znalezieniu pracy, a także była z niej zwalniana. Początkowo podejmowała dorywcze zatrudnienie w Teatrze Narodowym i Teatrze Polskim. W latach 1960-1968 pracowała w „Filmie Polskim”. Przez pewien czas zarabiała na życie, malując mieszkania. W 1973 roku objęła stanowisko reżysera w Teatrze Polskiego Radia, pisząc także scenariusze filmowe i teatralne oraz artykuły publicystyczne.

Działalność opozycyjna

Po wydarzeniach Października 1956 roku, była związana z czasopismem „Współczesność” oraz Klubem Krzywego Koła. W marcu 1968 roku brała udział w manifestacjach studenckich, co skutkowało jej zwolnieniem z pracy. Od 1976 roku współpracowała z KOR-em oraz należała do redakcji Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOW-a, a także współpracowała z „Biuletynem Informacyjnym”.

Była jednym z organizatorów wystawy „Solidarności” w Wenecji w 1981 roku. Od końca 1980 do 1983 roku zajmowała się organizowaniem dystrybucji darów od szwedzkiej organizacji Rädda Barnen (Save the Children) dla najbiedniejszych, wielodzietnych rodzin w Polsce. Po ogłoszeniu stanu wojennego była wielokrotnie przesłuchiwana przez Służbę Bezpieczeństwa.

Działalność na emigracji

W styczniu 1982 roku wyjechała do córki do Szwecji, gdzie wywiozła z Polski listę internowanych oraz przekazała mediom na Zachodzie informacje o sytuacji w kraju w czasie stanu wojennego. W lutym 1982 roku wróciła do Polski i kontynuowała zaangażowanie w działalność opozycyjną.

Od 1999 roku mieszkała na stałe u córki w Sztokholmie.