Aleksandra Klamrzyńska

Aleksandra Klamrzyńska-Stromfeld (urodzona 26 maja 1859 roku w Tykocinie, zmarła 31 marca 1946 roku w Kielcach) była polską śpiewaczką.

Życiorys

Była córką Sylwestra Szumińskiego oraz Emilii z Michałowskich. Przed rokiem 1880 wyszła za mąż za nieznanego z imienia Klamrzyńskiego. Po jego śmierci, od 1880 roku, kontynuowała naukę jako Klamrzyńska w Instytucie Muzycznym w Warszawie, gdzie uczyła się gry na fortepianie oraz teorii muzyki, z zamiarem zostania nauczycielką. Jej talent wokalny dostrzegł Tytus Mikulski, artysta Teatru Wielkiego, który stał się jej nauczycielem śpiewu. Dzięki jego wsparciu, 16 listopada 1881 roku zadebiutowała na scenie warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Po zakończeniu studiów w 1884 roku, została solistką i wykonywała partie sopranowe, takie jak Hanna w „Strasznym dworze” oraz Chicha w „Jawnucie” Stanisława Moniuszki. Dzięki zaproszeniu Józefiny Reszke, miała możliwość doskonalenia swoich umiejętności wokalnych pod jej okiem. W zakresie gry dramatycznej uczyła się u Czesława Stromfelda (zm. 1892), którego poślubiła 7 września 1884 roku, przyjmując nazwisko Stromfeld-Klamrzyńska. 9 września tego samego roku wystąpiła na zamku w Warszawie, śpiewając dla cara Aleksandra III oraz carowej Marii. Została zaproszona przez Operę Cesarską na gościnne występy do Petersburga.

Następnie, jako Emma Stromfeld, występowała w Moskwie, Tyflisie, Charkowie oraz Odessie. Po powrocie do Warszawy w 1886 roku, kontynuowała rozwój swojego warsztatu, występując na wielu europejskich scenach, w tym w Mediolanie (1889), Madrycie (1890), Covent Garden w Londynie, Florencji, Neapolu, Hadze oraz Amsterdamie. W 1891 roku miała okazję wystąpić w operze lwowskiej, wykonując role tytułowe w „Łucji z Lammermooru” oraz „Dinorah” Meyerbeera. Od lipca 1892 roku była związana z Teatrem Wielkim w Warszawie, gdzie śpiewała partie Łucji w „Łucji z Lammermooru”, Violetty w „Traviacie” Verdiego, Julii w „Romeo i Julii” Gounoda, Neddy w „Pajacach” Leoncavalla oraz Rozyny w „Cyruliku sewilskim” Rossiniego. W 1894 roku występowała w Odessie, a w 1895 roku w Mediolanie i Lizbonie. W styczniu i lutym 1896 roku dała dziesięć koncertów w Warszawie, a następnie wystąpiła w Wilnie i Neapolu. W marcu 1897 roku pięciokrotnie wystąpiła w Warszawie, po czym wróciła do Mediolanu oraz występowała w Bergamo i Florencji. Po zakończeniu kariery koncertowej i scenicznej w 1898 roku osiedliła się w Odessie, gdzie przez dwadzieścia lat prowadziła działalność pedagogiczną. W 1919 roku przeniosła się do Polski i osiedliła w Kielcach, gdzie kontynuowała naukę śpiewu. Uznawana była za jedną z najwybitniejszych śpiewaczek operowych końca XIX wieku. W jej repertuarze znajdowały się arie z około sześćdziesięciu oper, w tym z „Lunatyczki” i „Purytan” Belliniego oraz „Hugonotów” Meyerbeera. Zmarła w Kielcach i została pochowana 3 kwietnia 1946 roku na cmentarzu Starym (kw. 11c).

Bibliografia

Jacek Chodorowski: Aleksandra Stromfeld-Klamrzyńska (z domu Szumińska). [w:] Polski Słownik Biograficzny [on-line]. s. tom XLIV. [dostęp 2020-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-27)].