Aleksandra Gabrysiak
Aleksandra Gabrysiak (16 kwietnia 1942 w Radzyminie – 6 lutego 1993 w Elblągu) była polską lekarką, a także Sługą Bożą Kościoła katolickiego, zamordowaną w 1993 roku.
Życiorys
W latach 1962-1968 studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Gdańsku, pokonując znaczne trudności związane z niepełnosprawnością spowodowaną krzywicą. Po ukończeniu studiów podjęła pracę w Zakładzie Biochemii Klinicznej tej uczelni. W 1979 roku objęła stanowisko kierownika laboratorium w Tczewie. W tym miejscu zyskała reputację osoby o wielkim sercu, zaangażowanej w życie społeczne. Założyła Telefon Zaufania oraz aktywnie uczestniczyła w działalności Klubu Seniora. Była lekarzem w sposób, który odbiegał od standardowych norm; oddawała się całkowicie swoim pacjentom, pełniąc rolę nie tylko lekarza ciała, ale i duszy. W tym czasie na świat przyszła Marysia – jej adoptowana córka, którą samotnie wychowywała i kochała jak własne dziecko. W 1975 roku przeniosła się do Elbląga, gdzie objęła kierownictwo laboratorium w tamtejszym Szpitalu ZOZ, organizując je w sposób bardzo profesjonalny. W Elblągu zdobyła II stopień specjalizacji z diagnostyki laboratoryjnej. Jeszcze bardziej oddała się służbie chorym, uzależnionym od nałogów, samotnym matkom, więźniom i wszystkim potrzebującym. Doktor Ola ratowała życie nienarodzonym, miała szczególny talent do godzenia zwaśnionych małżeństw, wspierała samobójców i pomagała im odnaleźć sens życia. Udzielała pomocy osobom zwalnianym z więzienia, odwiedzając ich i dodając im „nadziei wiary”, jak opisał jeden z nich. Jej domowy telefon był dostępny dla potrzebujących przez całą dobę. Pracowała również w Poradni Trzeźwości w Elblągu. Jako inicjatorka stworzyła Dom Samotnej Matki oraz hospicjum.
W 1990 roku Aleksandra Gabrysiak przyjęła do swojego domu bezdomnego alkoholika Leszka K., który mieszkał tam do połowy 1992 roku. W tym samym roku zaczęła pomagać innemu młodemu alkoholikowi, Zbigniewowi B., wspierając go w walce z nałogiem, pomagając znaleźć mieszkanie i uporządkować życie. W 1992 roku Zbigniew został uwięziony za kradzież z włamaniem. Dnia 6 lutego 1993 roku, podczas 24-godzinnej przepustki z Aresztu Śledczego, odwiedził mieszkanie Aleksandry Gabrysiak, gdzie zastał jej adoptowaną córkę Marię Gabrysiak, którą zabił. Następnie zabił wracającą do domu Aleksandrę Gabrysiak.
Aleksandra Gabrysiak oraz jej córka zostały pochowane na elbląskim cmentarzu komunalnym Dębica (sektor XIV rząd 18 nr grobu 5). Zabójcę Gabrysiak skazano na karę śmierci, co czyniło go ostatnim skazanym na tę najwyższą karę, jednak później wyrok został zmieniony na dożywotnie pozbawienie wolności, co pozwoliło mu po 25 latach starać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie. Wspominając te wydarzenia, Brzoskowski stwierdził, że nie żałuje swoich czynów.
Proces beatyfikacyjny
6 lutego 2023 roku, w 30. rocznicę śmierci Aleksandry Gabrysiak, biskup elbląski Jacek Jezierski ogłosił podczas eucharystii w elbląskim hospicjum im. Aleksandry Gabrysiak, że dzień wcześniej rozpoczął się jej proces beatyfikacyjny. W czerwcu 2024 roku wydano edykt ogłaszający oficjalne rozpoczęcie procesu wyniesienia na ołtarze tej polskiej lekarki. Proces beatyfikacyjny Aleksandry Gabrysiak rozpoczął się 26 października 2024 roku w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Elbląskiej w Elblągu. Od tego momentu przysługuje jej tytuł Sługi Bożej lub Służebnicy Bożej. Powołano trybunał beatyfikacyjny w następującym składzie:
- ks. dr Piotr Fiałek – delegat biskupa
- s. dr Miriam Maria Bilska CSSJ – promotor sprawiedliwości
- s. Ortolana Helena Golańska CSC – notariusz
Postulatorem procesu został ksiądz Marcin Pinkiewicz.
Upamiętnienie
Ustanowiono coroczną nagrodę Okręgowej Izby Lekarskiej jej imienia. Jej imieniem nazwano Hospicjum w Elblągu oraz ulice w Gdańsku. W Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej Królowej Polski w Kałkowie-Godowie postawiono pomnik ku jej czci.
