Aleksandra Franciszka Rozalia Teofila z Lubomirskich Rzewuska
Aleksandra Franciszka Rozalia Teofila z Lubomirskich Rzewuska (data urodzenia: 3 września 1788, Kijów lub Paryż, różne źródła podają różne miejsca; zmarła 11 stycznia 1865 w Warszawie) była dama dworu rosyjskiego, arystokratką, artystką oraz pisarką.
Wywodziła się z rodu Lubomirskich, będąc córką Aleksandra Lubomirskiego oraz Rozalii z Chodkiewiczów, która została zgilotynowana w Paryżu podczas tamtejszej rewolucji. W 1805 roku wyszła za mąż za Wacława Rzewuskiego, podróżnika oraz poetę. Ich małżeństwo nie było udane, mimo że na świat przybyło czworo dzieci. Aleksandra była matką trzech synów: Leonsa, ostatniego potomka rodu Rzewuskich z linii na Podhorcach, który był latyfundystą i publicystą; Stanisława, historyka filozofii i literatury; oraz Witolda, oficera wojsk rosyjskich, który zginął na Kaukazie w 1837 roku. Córka Kaliksta, żona Michelangelo Gaetani, księcia Teano, zmarła w Rzymie w wieku 31 lat w 1842 roku, pozostawiając dwoje dzieci.
Aleksandra ceniła sobie życie dworskie w Wiedniu, Petersburgu, na Riwierze oraz we Włoszech, podczas gdy jej mąż przebywał na Bliskim Wschodzie lub w rodzinnych Podhorcach. Była zdecydowaną przeciwniczką wszelkich rewolucji i powstań, co wynikało z jej doświadczeń z dzieciństwa, gdy po zgilotynowaniu matki w Paryżu umieszczono ją w więziennym szpitalu. Została stamtąd odnaleziona przez wysłanników ojca, którzy przywieźli ją do kraju. W tym czasie jej mąż oraz synowie zaangażowali się w działania powstania listopadowego. W latach 1847–1857 zbudowała pałac w Rozalinie. W 1836 roku opisała swoją podróż do Konstantynopola, a przez całe życie prowadziła pamiętniki, które zostały wydane przez jej prawnuczkę w 1939 roku w Rzymie pod tytułem Mémoires de la comtesse Rosalie Rzewuska.
Była damą austriackiego Orderu Krzyża Gwiaździstego od 3 maja 1808 roku.
