Aleksandra Fiodorowna
Aleksandra Fiodorowna, znana także jako Fryderyka Luisa Charlotta Wilhelmina Hohenzollern oraz Charlotta Pruska, przyszła na świat 13 lipca 1798 roku w podberlińskim pałacu Charlottenburg. Zmarła 20 października lub 1 listopada 1860 roku w Carskim Siole. Była księżniczką pruską, a od 1825 roku cesarzową Rosji jako żona cara Mikołaja I.
Życiorys
Urodziła się jako córka Fryderyka Wilhelma III, króla Prus, i Luizy z dynastii meklemburskiej. Wczesne lata życia spędziła w rodzinnym kraju. W wieku 19 lat poznała Mikołaja Pawłowicza, młodszego brata cara Aleksandra I, który w późniejszym czasie został carem Rosji. Mikołaj odwiedził dwór króla Fryderyka Wilhelma podczas swojej podróży po Europie, gdzie ustalono szczegóły dotyczące ich małżeństwa.
Do Rosji przybyła w czerwcu 1817 roku, a ceremonie ślubne rozpoczęły się 1 lipca tego samego roku w Petersburgu i trwały przez 13 dni. Charlotta, aby poślubić Mikołaja, przyjęła prawosławie, a podczas chrztu nadano jej imię Aleksandra Fiodorowna. Na początku miała trudności z aklimatyzacją na rosyjskim dworze, a jej konwersja religijna była wymuszona. Utrzymywała dobre relacje z teściową, Marią Fiodorowną, jednak jej relacje z cesarzową Elżbietą, żoną Aleksandra I, były znacznie gorsze.
To małżeństwo jest jednym z nielicznych w historii aliansów polityczno-dynastycznych, w którym panowała prawdziwa miłość i wzajemny szacunek. Z tego związku przyszło na świat dziesięcioro dzieci:
- Aleksander II, przyszły car Rosji,
- Konstanty Mikołajewicz Romanow, wielki książę Rosji,
- Mikołaj Mikołajewicz Romanow, generał feldmarszałek,
- wielka księżna Olga Nikołajewna Romanowa, królowa Wirtembergii,
- wielka księżna Maria Nikołajewna Romanowa, księżna Leuchtenbergu,
- wielka księżna Aleksandra Nikołajewna Romanowa, księżna Hesji.
W 1820 roku, po urodzeniu martwego dziecka, co było jej trzecią ciążą w ciągu trzech lat, Aleksandra popadła w depresję. Jesienią tego samego roku Mikołaj zabrał ją do Berlina, aby mogła spotkać się z rodziną, gdzie pozostali do lata 1821 roku. Po raz kolejny odwiedzili ojczyznę Charlotty w 1824 roku, a do Petersburga wrócili dopiero w marcu 1825 roku, na rozkaz Aleksandra I.
Pierwsze lata w Rosji Aleksandra poświęciła na naukę języka rosyjskiego oraz obyczajów tego kraju pod okiem poety Wasilija Żukowskiego. Carska rodzina posługiwała się językiem niemieckim i pisała listy po francusku, co sprawiło, że Aleksandra nigdy nie nauczyła się dobrze rosyjskiego.
Przez osiem lat, podczas panowania Aleksandra I, Charlotta i jej mąż żyli w spokoju, nie myśląc o przejęciu tronu. Car Aleksander nie miał dzieci, a jego następca, wielki książę Konstanty, zrzekł się praw do tronu w 1822 roku, co sprawiło, że mąż Aleksandry stał się nowym carewiczem. W 1825 roku Aleksandra otrzymała od szwagra pałac w Peterhofie, gdzie razem z mężem spędzili szczęśliwe chwile od początku jej pobytu w Rosji.
Aleksandra i Mikołaj wstąpili na tron w grudniu 1825 roku. Pomimo upływających lat, Mikołaj nadal darzył swoją żonę głębokim uczuciem. Podczas pożaru Pałacu Zimowego w 1837 roku, car miał powiedzieć: „Niech wszystko inne spłonie, tylko uratujcie listy od mojej żony, które pisała do mnie podczas naszego narzeczeństwa.” Dopiero po 25 latach małżeństwa car wszedł w romans z inną kobietą, Barbarą Nelidową, damą dworu cesarzowej. Carowa nie mogła już współżyć z mężem, ponieważ lekarze uznali, że jej stan zdrowia jest zbyt słaby i grozi jej atak serca. W 1845 roku Mikołaj I płakał, gdy lekarze oznajmili mu, że jego żona powinna udać się do Palermo w celu poprawy zdrowia, mówiąc: „Zostawcie mi moją żonę.” Cesarzowa Aleksandra zawsze była w słabym zdrowiu i wyglądała znacznie starzej niż na swoje czterdzieści lat; przez długi czas cierpiała na konwulsje.
Po śmierci męża Aleksandra spłacała dług za Pałac Aleksandra w Carskim Siole i utrzymywała dobre relacje z byłą kochanką męża, która stała się jej osobistą lektorką. Charlotta zmarła w Carskim Siole, w Petersburgu, 1 listopada 1860 roku. Do historii przeszła jako Aleksandra Fiodorowna.
W 1829 roku otrzymała Order Orła Białego.
Zobacz też
- 2 Pułk Strzelców Konnych Królestwa Kongresowego
- 5 Aleksandryjski Pułk Huzarów
- Koronacja cara Mikołaja I na króla Polski
