Aleksandra Fiodorowna Akimowa (urodzona 5 maja 1922 roku w Pietruszynie, w guberni riazańskiej, obecnie w obwodzie riazańskim; zmarła 22 grudnia 2012 w Moskwie) była radziecką żołnierką, kapitanem lotnictwa oraz Bohaterem Federacji Rosyjskiej, odznaczonym w 1994 roku.
Życiorys
Akimowa była córką Fiodora Pietrowicza Akimowa, który pełnił funkcję przewodniczącego kołchozu, a później był nauczycielem i dyrektorem szkoły, oraz jego żony Tatiany. Należała do Komsomołu. Po ukończeniu szkoły średniej w 1939 roku rozpoczęła pracę jako nauczycielka historii. W następnym roku została przyjęta na wydział historyczny Moskiewskiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Lenina. Wstąpiła do partii i była członkinią komitetu Komsomołu na uczelni. Równocześnie uczęszczała na kursy pielęgniarskie.
Po ataku Niemiec na ZSRR uczestniczyła w budowie umocnień pod Możajskiem, gdzie prowadziła brygadę studentów historii. Następnie starała się o przyjęcie do wojska, jednak początkowo jej starania nie przyniosły rezultatu. W październiku 1941 roku została włączona do żeńskiego 588 pułku nocnych bombowców, gdzie przeszła szkolenie na mechanika, a później także na nawigatora (szturmana). Uczestniczyła w obronie Kaukazu oraz w walkach na Kubaniu, brała udział w operacjach wyzwolenia Krymu i Białorusi, a także walczyła w Polsce i Niemczech. Od kwietnia 1943 do maja 1945 roku wykonała 715 nocnych lotów. W maju 1945 roku jej kandydatura została zgłoszona do nadania tytułu Bohatera Związku Radzieckiego. Pomimo poparcia m.in. generała Konstantina Wierszynina i marszałka Konstantego Rokossowskiego, wniosek nie zyskał aprobaty w Moskwie. Po wojnie służyła w pułku Północnej Grupy Wojsk stacjonującej w Polsce, a w grudniu 1945 roku została zwolniona do rezerwy.
Po demobilizacji powróciła na studia historyczne, a następnie rozpoczęła studia aspiranckie, które zakończyła obroną pracy kandydackiej. Od 1952 roku do przejścia na emeryturę w 1992 roku pracowała jako wykładowczyni w Moskiewskim Instytucie Lotnictwa, gdzie uzyskała tytuł naukowy docenta.
Przez kilka lat była przewodniczącą rady weteranów wojennych pułku, w którym służyła, oraz aktywnie uczestniczyła w życiu środowiska weteranów. 31 grudnia 1994 roku, na ich wniosek, prezydent Rosji nadał jej tytuł Bohatera Federacji Rosyjskiej.
Zmarła w 2012 roku i została pochowana na Cmentarzu Trojekurowskim w Moskwie. Na budynku w Moskwie, w którym spędziła większość swojego życia, umieszczono pamiątkową tablicę ku jej czci.
Odznaczenia
- Order Lenina
- Order Czerwonego Sztandaru
- Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (dwukrotnie)
- Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia
- Order Czerwonej Gwiazdy
- Medal „Za Odwagę”
- Medal „Za obronę Kaukazu”
- Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
Rodzina
Jej mężem był kapitan Armii Czerwonej, również uczestnik II wojny światowej oraz historyk, Timofiej Manajenkow. Mieli dwie córki: Jelenę (ur. 1958), ekonomistkę i docent w Instytucie Lotnictwa Moskiewskiego Uniwersytetu Technicznego, oraz Tatianę (ur. 1963), tłumaczkę.
Przypisy
