Aleksandr Żewarczenkow

Aleksandr Andriejewicz Żewarczenkow (ros. Александр Андреевич Жеварченков, ur. 9 kwietnia 1919 we wsi Fiodorowka, obecnie w rejonie kamieńskim obwodu penzeńskiego, zm. 3 lutego 2002) był radzieckim żołnierzem w stopniu sierżanta, który otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego w 1945 roku.

Życiorys

Urodził się w rodzinie chłopskiej i zdobył wykształcenie podstawowe. Pracował w kołchozie, a we wrześniu 1939 roku został powołany do Armii Czerwonej. Od czerwca 1941 roku brał udział w wojnie przeciwko Niemcom, walcząc na Froncie Zachodnim, Południowo-Zachodnim, 2 i 3 Ukraińskim oraz 1 Białoruskim. Został ranny dwukrotnie. Jako żołnierz 37. i 53. Armii uczestniczył w operacji znamienskiej (od 20 listopada do 23 grudnia 1943), gdzie odniósł rany, a także w operacji kirowohradzkiej (od 1 do 16 stycznia 1944), korsuń-szewczenkowskiej (od 24 stycznia do 17 lutego 1944) oraz humańsko-botoszańskiej (od 5 marca do 17 kwietnia 1944) na 2. Froncie Ukraińskim. W ramach 5. Armii Uderzeniowej wziął udział w wyzwalaniu Kiszyniowa oraz w operacji jasko-kiszyniowskiej (od 20 do 29 sierpnia 1944), gdzie ponownie został ranny. Brał również udział w operacji warszawsko-poznańskiej (od 14 stycznia do 3 lutego 1945; część operacji wiślańsko-odrzańskiej), operacji berlińskiej (od 16 kwietnia do 9 maja 1945) oraz szturmie Berlina.

Jako pomocnik dowódcy plutonu 267. gwardyjskiego pułku strzelców w 89. Gwardyjskiej Dywizji Piechoty w stopniu sierżanta, wyróżnił się podczas operacji wiślańsko-odrzańskiej. W trakcie walk, pod ostrzałem karabinu maszynowego, dotarł do wrogiego bunkra, gdzie wrzucił granaty. W czasie walki o wieś Dąbrówki (11 km na południowy zachód od Magnuszewa) zniszczył dwa stanowiska karabinów maszynowych; mimo odniesionych ran, nie opuścił pola bitwy.

Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany i wrócił do rodzinnej wsi. Zmarł w 2002 roku i został pochowany w Kamience w obwodzie penzeńskim.