Aleksandr Nikołajewicz Wołżyn
Aleksandr Nikołajewicz Wołżyn, po rosyjsku Александр Николаевич Волжин, urodził się 26 kwietnia?/8 maja 1860 w Bieriozie, a zmarł 2 stycznia 1933 w Nicei. Był to rosyjski polityk, który pełnił funkcję oberprokuratora Świątobliwego Synodu Rządzącego w latach 1915–1916.
Życiorys
Wołżyn pochodził z rodziny szlacheckiej z guberni kurskiej. Ukończył Liceum cesarzewicza Mikołaja w Moskwie, a następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Moskiewskim. Po zakończeniu edukacji osiedlił się w rodzinnym majątku, gdzie próbował swoich sił w rolnictwie, czerpiąc inspiracje z podróży do Bawarii oraz na Węgry.
W 1889 roku rozpoczął pracę w ministerstwie spraw wewnętrznych. W 1904 roku został mianowany p.o. gubernatora siedleckiego, a w grudniu 1907 roku objął to stanowisko na stałe. W 1913 roku został pierwszym gubernatorem chełmskim, rywalizując o tę posadę z gubernatorem lubelskim Mienkinem, prawdopodobnie zyskując przewagę dzięki znajomościom w kręgach rządowych. Od 1910 roku był rzeczywistym radcą stanu, a w 1914 roku otrzymał tytuł hofmeistra. W lipcu 1914 roku powierzono mu funkcję dyrektora spraw ogólnych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.
W 1915 roku Wołżyn został p.o. oberprokuratora Świątobliwego Synodu Rządzącego, a od 1 stycznia 1916 pełnił tę rolę na stałe. Jako przewodniczący Synodu wspierał ideę reformy administracyjnej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, proponując utworzenie w kraju siedmiu metropolii (okręgów metropolitalnych), co ostatecznie nie zostało zrealizowane. Wprowadził również zasadę, że raporty z prac Synodu miały być przedstawiane carowi przez oberprokuratora tylko w obecności najwyższego godnością członka Synodu. Synod zdecydował także o przekazaniu części kompetencji ordynariuszy eparchii biskupom pomocniczym oraz zobowiązał biskupów do odbywania wizyt duszpasterskich we wszystkich parafiach administratury.
Wołżyn był przeciwnikiem działalności Rasputina. Bezskutecznie protestował przeciwko przeniesieniu metropolity petersburskiego Włodzimierza na katedrę kijowską, aby najbardziej prestiżowy urząd w Rosyjskim Kościele Prawosławnym mógł objąć protegowany Rasputina, dotychczasowy egzarcha Gruzji Pitirim. Po przybyciu Pitirima do Petersburga, caryca Aleksandra Fiodorowna wpłynęła na swojego męża, aby usunął Wołżyna z zajmowanej funkcji. W sierpniu 1916 roku Wołżyn przeszedł do Rady Państwa, a nowym oberprokuratorem został zwolennik Rasputina, Nikołaj Rajew.
Po rewolucji lutowej Aleksandr Wołżyn opuścił stolicę i udał się na południe Rosji. W marcu 1918 roku przez Odessę dotarł na Maltę. Następnie mieszkał we Włoszech, Niemczech oraz Francji. Zmarł w 1933 roku w Nicei, gdzie został pochowany na tamtejszym cmentarzu prawosławnym.
Rodzina
Był żonaty z księżniczką Olgą Dołgoruką. To małżeństwo miało istotny wpływ na rozwój jego kariery urzędniczej.
