Aleksandr Aleksandrowicz Twieritinow
ros. Александр Александрович Тверитинов (ur. 9 lipca 1897, zm. 27 maja 1942 w ZSRR) – to rosyjski działacz polityczno-związkowy, publicysta, który osiedlił się na emigracji.
Życiorys
Aleksandr rozpoczął studia z zakresu medycyny na uniwersytecie w Moskwie, lecz po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii rosyjskiej. Ukończył szkołę praporszczików w Moskwie, a następnie służył w Korpusie Kaukaskim na Froncie Południowo-Zachodnim. W 1919 roku wstąpił do wojsk bolszewickich i walczył na Froncie Fińskim, gdzie trafił do niewoli. Po osadzeniu w obozie jenieckim w Polsce, uzyskał wolność w 1924 roku i wyjechał do Francji. Od 1925 roku mieszkał w Paryżu, podejmując się różnych zajęć zawodowych. W latach 1929–1937 pracował jako kierowca taksówki, jednocześnie ucząc się w szkole nauk społecznych i politycznych do 1931 roku.
Aleksandr był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Republikańsko-Demokratycznego, wchodząc w skład jego kierownictwa. W 1934 roku dołączył do Zjednoczenia Robotników Rosyjskich przy francuskiej centrali związkowej CGT. Pisał artykuły do czasopisma „Russkij szofior”. Od połowy lat 30. zaangażował się w Związek Przyjaciół Ojczyzny Radzieckiej, a w 1937 roku objął stanowisko sekretarza tej organizacji. W tym czasie brał udział w działalności Komitetu Pomocy Hiszpanii, który wspierał rekrutację do Brygad Międzynarodowych. Latem 1939 roku, na mocy decyzji francuskich władz, został deportowany do ZSRR. W kwietniu 1940 roku został aresztowany przez NKWD, a w procesie sądowym skazany na 8 lat łagrów, gdzie zmarł.
