Aleksandr Tiłło

Aleksandr Aleksandrowicz Tiłło

Aleksandr Aleksandrowicz Tiłło (ros. Александр Александрович Тилло; urodził się 29 czerwca?/11 lipca 1870 w Kijowie, zmarł 8 stycznia 1938 w Leningradzie) był rosyjskim i radzieckim oficerem wojskowym, strzelcem oraz olimpijczykiem pochodzącym z obszarów współczesnej Ukrainy.

Życiorys

Ukończył Korpus Kadetów Nikołajewa w Petersburgu oraz Pawłowską Szkołę Wojskową. Swoją służbę w armii rosyjskiej rozpoczął w 1890 roku, dołączając do 99 Iwangorodzkiego Pułku Piechoty, który był częścią 25 Dywizji Piechoty Imperium Rosyjskiego. Wkrótce potem został przeniesiony do 3 Lejb-Gwardyjskiego Pułku Jego Wysokości, który należał do Gwardii Imperium Rosyjskiego, gdzie służył aż do wybuchu I wojny światowej. W trakcie swojej kariery wojskowej uzyskał następujące stopnie: podporucznik (1891), podporucznik gwardii (1892), porucznik (1896), sztabskapitan (1900), kapitan (1905) oraz pułkownik (1913).

Był uczestnikiem Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1912 roku, gdzie brał udział w pięciu konkurencjach. Najlepsze osiągnięcie w zawodach indywidualnych zanotował w rywalizacji w karabinie wojskowym w trzech postawach z 300 m, zajmując 51. miejsce (w zawodach uczestniczyło 91 strzelców). W konkurencjach drużynowych zajął m.in. 7. lokatę w karabinie dowolnym w trzech postawach z 300 m, przy czym drużyna rosyjska zajęła ostatecznie ostatnie miejsce.

W czasie I wojny światowej był członkiem 5 Kijowskiego Pułku Grenadierów w latach 1915-1916. W grudniu 1916 roku pełnił funkcję dowódcy 124 Woroneskiego Pułku Piechoty, który był częścią 31 Dywizji Piechoty w 10 Korpusie Armijnym Imperium Rosyjskiego. W 1937 roku działał jako instruktor Osoawiachimu w Rejonie Oktiabrskim w Leningradzie (ówczesna nazwa Petersburga), gdzie również mieszkał. 8 października 1937 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych (NKWD) i skazany na karę śmierci, która została wykonana 8 stycznia 1938 roku przez rozstrzelanie.

Odznaczony m.in.: