Aleksandr Iwanowicz Tichonow
Aleksandr Iwanowicz Tichonow (ros. Александр Иванович Тихонов, ur. 2 stycznia 1947 w wiosce Ujskoje, w obwodzie czelabińskim) to rosyjski biathlonista, który reprezentował ZSRR. Jest jednym z najbardziej utytułowanych biathlonistów w historii, zdobywając pięć medali olimpijskich oraz wiele medali mistrzostw świata.
Kariera
Swoje pierwsze znaczące osiągnięcie w karierze Tichonow uzyskał w 1967 roku, kiedy to wraz z Wiktorem Mamatowem, Rinatem Safinem i Nikołajem Puzanowem zdobył srebrny medal w sztafecie podczas mistrzostw świata w Altenbergu. Na tych samych mistrzostwach zajął dziewiąte miejsce w biegu indywidualnym. Rok później, na mistrzostwach świata juniorów w Luleå, zdobył złoty medal w drużynie oraz indywidualnie zajął trzecie miejsce, ustępując jedynie Norwegowi Torowi Svendsbergetowi i swojemu rodakowi Jurijowi Krakosiewiczowi. W tym samym roku wystartował także w igrzyskach olimpijskich w Grenoble, gdzie zdobył medale w obu konkurencjach. Zajął drugie miejsce w biegu indywidualnym, przegrywając z Magnarem Solbergiem, oraz wygrał w sztafecie razem z Gundarcewem, Mamatowem i Puzanowem.
Na mistrzostwach świata w Zakopanem w 1969 roku odniósł podwójne zwycięstwo, zdobywając złoto zarówno w biegu indywidualnym, jak i drużynowo. Powtórzył ten sukces rok później podczas mistrzostw świata w Östersund. Na mistrzostwach świata w Hämeenlinna w 1971 roku zdobył trzeci złoty medal w sztafecie, a indywidualnie zajął drugie miejsce, przegrywając z Dieterem Speerem z NRD.
W 1972 roku uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w Sapporo, gdzie zdobył złoty medal w sztafecie z Mamatowem, Safinem i Iwanem Biakowem. W biegu indywidualnym zajął czwarte miejsce, przegrywając z Larsem-Göranem Arwidsonem ze Szwecji. Dwa złote medale zdobył także na mistrzostwach świata w Lake Placid w 1973 roku, wyprzedzając Giennadija Kowalowa i Tora Svendsbergeta. Zwycięska sztafeta ZSRR składała się z: Aleksandra Tichonowa, Rinata Safina, Jurija Kołmakowa i Giennadija Kowalowa.
Na mistrzostwach świata w Mińsku w 1974 roku wrócił bez indywidualnego medalu po raz pierwszy od 7 lat. W sprincie zajął jedenaste miejsce, a w biegu indywidualnym piąte, jednak ponownie zwyciężył w sztafecie. Podobne wyniki osiągnął w Anterselvie w 1975 roku, gdzie zajął siódme miejsce w biegu indywidualnym, szóste w sprincie oraz drugie w sztafecie.
Podczas igrzysk olimpijskich w Innsbrucku w 1976 roku był członkiem zwycięskiej sztafety, a indywidualnie zajął piąte miejsce. W tym samym roku, z powodu braku sprintu w programie olimpijskim, zorganizowano mistrzostwa świata w Anterselvie, gdzie zdobył złoty medal w tej konkurencji, wyprzedzając dwóch innych reprezentantów ZSRR: Aleksandra Jelizarowa i Nikołaja Krugłowa. Ostatni indywidualny złoty medal zdobył na mistrzostwach świata w Vingrom w 1977 roku, gdzie wygrał w sprincie, a w biegu indywidualnym zajął trzecie miejsce za Heikkim Ikolą z Finlandii i Norwegiem Sigleifem Johansenem. W sztafecie również odniósł zwycięstwo.
Na mistrzostwach świata w Hochfilzen w 1978 roku wrócił bez medalu, zajmując miejsca poza czołową dziesiątką w konkurencjach indywidualnych, a w sztafecie ZSRR zajął czwarte miejsce. Rok później, na mistrzostwach świata w Ruhpolding, był drugi w biegu indywidualnym, przegrywając jedynie z Klausem Siebertem z NRD, a w sztafecie zdobył brązowy medal. Ostatni sukces odniósł na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku, gdzie z Władimirem Alikinem, Władimirem Barnaszowem i Anatolijem Alabjewem zdobył czwarty złoty medal olimpijski. W sprincie zajął dziewiąte miejsce. Podczas ceremonii otwarcia igrzysk pełnił rolę chorążego reprezentacji ZSRR. W 1980 roku zakończył swoją karierę.
Tichonow zadebiutował w zawodach Pucharu Świata 15 stycznia 1978 roku w Ruhpolding, zajmując szóste miejsce w sztafecie. Pierwsze punkty zdobył 24 lutego 1978 roku w Anterselvie, kończąc sprint na czwartej pozycji. Po raz pierwszy stanął na podium 2 kwietnia 1978 roku w Sodankylä, zdobywając trzecie miejsce w sprincie. W kolejnych startach jeszcze trzy razy zajął miejsca w czołowej trójce: 21 stycznia 1979 roku w Anterselvie i 6 kwietnia 1979 roku w Bardufoss wygrał bieg indywidualny, a 28 stycznia 1979 roku w Ruhpolding zajął drugą lokatę w tej samej konkurencji. W klasyfikacji generalnej sezonu 1978/1979 zajął czwarte miejsce.
Poza sportem
Tichonow był wielokrotnie nagradzany, otrzymując m.in.: Medal „Za pracowniczą wybitność” (1968), Order Czerwonej Gwiazdy (1969), Medal „Za pracowniczą dzielność” (1972), Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1976), Order Lenina (1980) oraz Order Przyjaźni (1999).
W maju 2002 roku został wybrany na wiceprezydenta Międzynarodowej Unii Biathlonu (IBU). Przez pewien czas mieszkał w Austrii.
W 2002 roku został aresztowany w związku z podejrzeniem o udział w próbie zabójstwa gubernatora obwodu kemerowskiego, Amana Tulejewa. Tichonow nie przyznał się do winy, jednak w 2007 roku został skazany na 3 lata pozbawienia wolności za próbę otrucia Tulejewa. Na mocy amnestii nie odbył kary.
Osiągnięcia
Igrzyska olimpijskie
Mistrzostwa świata
Mistrzostwa świata juniorów
Puchar Świata
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium chronologicznie
Przypisy
Bibliografia
Aleksandr Tikhonov. skisport365.com. [dostęp 2019-11-22]. (ang.).
Aleksandr Tikhonov Biography and Olympic Results. Olympics at Sports-Reference.com. [dostęp 2010-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-25)]. (ang.).
