Aleksandr Tarasow-Rodionow

Aleksandr Ignatjewicz Tarasow-Rodionow

(ros. Александр Игнатьевич Тарасов-Родионов, ur. 25 września?/7 października 1885 w Astrachaniu, zm. 3 września 1938 w miejscu egzekucji Kommunarka) – rosyjski rewolucjonista, d działacz partii bolszewickiej oraz radziecki pisarz.

Życiorys

W 1903 roku rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Kazańskim, jednak nie dokończył ich i w 1907 roku wyjechał na rok za granicę, gdzie mieszkał w Paryżu i Brukseli. W 1908 roku udał się do Omska, gdzie pracował jako agent sprzedaży techniki rolniczej. Po powrocie do Kazania w 1913 roku zdał egzaminy. W 1915 roku został wcielony do armii, a w 1916 roku awansował na oficera. W 1917 roku brał udział w rewolucji lutowej oraz październikowej, a później walczył w wojnie domowej po stronie czerwonych. W 1921 roku uczestniczył w tłumieniu powstania w Kronsztadzie, a w latach 1921-1924 pracował jako śledczy w Najwyższym Trybunale. W tym okresie zajął się także pisarstwem, stając się członkiem grupy literackiej „Kuznica”. Następnie dołączył do Rosyjskiego Stowarzyszenia Pisarzy Proletariackich oraz współorganizował grupę „Oktiabr”. W 1922 roku opublikował powieść „Szokoład”, która dotyczyła czekisty, a w 1924 roku powieść „Liniew”, opisującą walki podczas wojny domowej na Syberii, w tym z Korpusem Czechosłowackim. W 1931 roku opublikował powieści „Gibiel Barona” (o pokonaniu wojsk Wrangla) oraz „Piatyj Patron” (o stłumieniu powstania kronsztadzkiego). Był członkiem WKP(b).

27 kwietnia 1938 roku, podczas wielkiej czystki, został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa, a następnie skazany na śmierć przez Wojskowe Kolegium Sądu Najwyższego ZSRR i rozstrzelany. 8 września 1956 roku został pośmiertnie zrehabilitowany.