Aleksandr Tarasow

Aleksandr Nikołajewicz Tarasow

Aleksandr Nikołajewicz Tarasow, Александр Николаевич Тарасов (ur. 8 marca 1958 w Moskwie) – to radziecki, a później rosyjski socjolog, dziennikarz, pisarz oraz filozof postmarksistowski.

Życiorys

W okresie od grudnia 1972 do stycznia 1973 roku, wspólnie z Wasilijem Minorskim, założył nielegalną i radykalnie lewicową grupę pod nazwą Partia Nowych Komunistów. Latem 1973 roku objął nieformalną pozycję lidera tej organizacji. W 1974 roku Partia Nowych Komunistów połączyła się z inną nielegalną grupą lewicową, znaną jako Lewicowa Szkoła, przyjmując nazwę Neokomunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Tarasow stał się jednym z jej kluczowych liderów oraz teoretykiem, autorując dokument programowy zatytułowany Zasady neokomunizmu (1974).

W 1975 roku został aresztowany przez KGB, gdzie spędził rok w areszcie, a następnie w szpitalu psychiatrycznym. Nie doszło jednak do procesu członków NPZR. W trakcie przymusowego pobytu w szpitalu był brutalnie traktowany i de facto torturowany, doświadczając przemocy fizycznej, zmuszania do zażywania dużych dawek neuroleptyków, terapii elektrowstrząsowej oraz wprowadzania w stan farmakologicznej śpiączki. Po uwolnieniu borykał się z problemami zdrowotnymi, takimi jak choroby wątroby, trzustki, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa i nadciśnienie tętnicze. Kontynuował działalność w NPZR aż do jej samorozwiązania w styczniu 1985 roku. W 1988 roku przeszedł badania w dwóch państwowych komisjach psychiatrycznych, które uznały go za psychicznie zdrowego.

Ukończył studia z zakresu ekonomii w Moskwie. Przez lata pracował w różnych zawodach, takich jak rysownik, laborant, stróż na Cmentarzu Wagańskowskim, maszynista, ślusarz, bibliotekarz, dziennikarz, komentator polityczny, operator kotłowni, księgowy, nauczyciel akademicki, konsultant rosyjskiego ministerstwa oświaty oraz ekspert Moskiewskiego Biura Praw Człowieka.

W 1988 roku założył Niezależne Archiwum, które dwa lata później przekształciło się w Niezależną Służbę Socjologiczną. Od 1991 roku pracuje w Centrum Nowej Socjologii i Nauki Polityki Praktycznej „Feniks”, w którym w latach 2004–2009 pełnił funkcję wicedyrektora, a od lutego 2009 roku jest dyrektorem. Publikował w zagranicznych czasopismach oraz w samizdacie od 1984 roku. Od 1988 roku pisał również w niezależnej prasie (pod pseudonimami), a po 1990 roku już pod swoim prawdziwym nazwiskiem. Jest autorem ponad 1100 publikacji socjologicznych, politologicznych, historycznych, kulturoznawczych oraz ekonomicznych. Dodatkowo, od 1992 roku jest krytykiem literackim i filmowym, a od 1997 roku tłumaczem języków angielskiego i hiszpańskiego.

4 listopada 1995 roku został napadnięty przez nieznanego sprawcę w pobliżu swojego domu; skradziono mu paszport, pozostawiając przy nim pieniądze oraz butelkę drogiego alkoholu. W 2008 roku rosyjscy neonaziści umieścili go na publicznie ogłoszonej liście wrogów narodu rosyjskiego.

W 2002 roku założył oraz pełnił funkcję redaktora serii książek Godzina X: światowa współczesna myśl antyburżuazyjna (ros. Час „Ч” – Современная мировая антибуржуазная мысль), a w 2005 roku serii Walka klas (niem. Klassenkampf; razem z Borisem Kagarlickim) oraz w 2006 roku Róża Rewolucji (ros. роЗА РЕВОлюций).