Aleksandr Iwanowicz Szokin
Aleksandr Iwanowicz Szokin (ros. Алекса́ндр Ива́нович Шо́кин, urodzony 15 października?/28 października 1909 w Moskwie, zmarł 31 stycznia 1988 w tym samym mieście) był ministrem przemysłu elektronicznego ZSRR w latach 1965–1985 oraz dwukrotnym Bohaterem Pracy Socjalistycznej (w 1975 i 1979 roku).
Życiorys
W 1927 roku ukończył technikum przemysłowo-ekonomiczne i rozpoczął pracę jako ślusarz w fabryce. W latach 1930-1934 studiował na Moskiewskim Państwowym Uniwersytecie Technicznym im. Baumana. Następnie podjął pracę w Moskiewskiej Fabryce Elektromechaniki Precyzyjnej w ramach Ludowego Komisariatu Przemysłu Ciężkiego ZSRR. Od 1936 roku był członkiem WKP(b), a od maja 1938 roku pełnił funkcję zastępcy szefa i głównego inżyniera w Głównym Zarządzie Przemysłowych Przyborów Wojskowych i Telemechaniki Ludowego Komisariatu Przemysłu Obronnego ZSRR. W latach 1939-1943 był głównym inżynierem w 8, a później 4 Głównym Zarządzie Ludowego Komisariatu Przemysłu Stoczniowego ZSRR.
Po ataku Niemiec na ZSRR, został specjalnym pełnomocnikiem ludowego komisarza przemysłu stoczniowego ZSRR do spraw przygotowywania zapasów wojskowych w czterech moskiewskich fabrykach oraz Instytucie Naukowo-Badawczym nr 10, a następnie zorganizował ich ewakuację. Od października do grudnia 1941 roku przebywał na ewakuacji w Pietropawłowsku i Stalińsku (obecnie Nowokuźnieck), po czym wrócił do Moskwy.
W lipcu 1943 roku objął stanowisko szefa Wydziału Przemysłowego Rady ds. Radiolokacji przy Państwowym Komitecie Obrony ZSRR. Od lipca 1945 do maja 1946 roku, w stopniu inżyniera-kapitana I rangi, był oddelegowany do Niemiec w ramach Specjalnego Komitetu ds. Niemiec przy Radzie Komisarzy Ludowych ZSRR/Radzie Ministrów ZSRR. Od 10 lipca 1946 roku pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komitetu nr 3 przy Radzie Ministrów ZSRR („Komitet ds. Radiolokacji”). Od października 1949 roku był zastępcą ministra środków łączności ZSRR ds. techniki specjalnej, a od listopada 1957 roku zastępcą przewodniczącego Państwowego Komitetu Rady Ministrów ZSRR ds. radioelektroniki. W marcu 1961 roku objął stanowisko przewodniczącego Państwowego Komitetu Rady Ministrów ZSRR ds. techniki elektronicznej, a w marcu 1963 roku przewodniczącego Państwowego Komitetu Techniki Elektronicznej przy Wyższej Radzie Gospodarki Narodowej ZSRR. W marcu 1965 roku został ministrem przemysłu elektronicznego ZSRR, a w listopadzie 1985 przeszedł na emeryturę.
W latach 1961–1966 był zastępcą członka, a w latach 1966–1986 członkiem KC KPZR. Ponadto, w latach 1962–1989 był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR, reprezentując 6. do 11. kadencję. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.
Odznaczenia i nagrody
- Medal Sierp i Młot Bohatera Pracy Socjalistycznej (dwukrotnie – 22 lipca 1975 i 26 października 1979)
- Order Lenina (siedmiokrotnie – 1939, 1961, 1966, 1969, 1974, 22 lipca 1975 i 26 października 1979)
- Order Rewolucji Październikowej (1984)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1959)
- Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie – 1943 i 1944)
- Nagroda Leninowska (1984)
- Nagroda Stalinowska (dwukrotnie – 1952 i 1953)
- Medal „Za obronę Moskwy”
- Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal „W upamiętnieniu 800-lecia Moskwy”
- I inne.
